Από νηπιακή ηλικία και μέχρι να μεγαλώσεις, το πώς κυνηγάς τη χαρά και την ευτυχία στη ζωή σου, έχει να κάνει με το μοντέλο που εφαρμόζεις. Και μιλάμε για φιλοσοφικό μοντέλο. Γιατί, αν δεν φιλοσοφήσεις και λίγο το να τη βγάλεις καθαρή με τις δυσκολίες που μπορούν να σου προκύψουν κάθε μέρα και ανά πάσα στιγμή, δεν είναι και τόσο δεδομένο όσο μπορεί να πιστεύεις. Μην ξεκινήσω να σου αραδιάζω παραδείγματα, θα βαρεθείς να διαβάζεις...Βασικά, υπάρχουν δύο βασικές σχολές. Και όταν λέω σχολές, εννοώ φιλοσοφίες του πώς να περνάς τη ζωή σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: η ενεργητική και η παθητική. Σίγουρα ανήκεις σε μια από τις δύο, ακόμη κι αν δεν το ξέρεις. Εγώ στις καταγράφω για να μπορέσεις να κάνεις και από μόνη σου τη διάκριση.
Για να σου κάνω και την ιστορική αναδρομή, και να έχεις να περηφανεύεσαι στις φίλες σου (καλό ε;) η ενεργητική σχολή σκέψης ξεκίνησε από τον Αριστοτέλη μας. Και λέγεται ακριβώς ενεργητική, για τον πολύ απλό λόγο ότι συνίσταται το να κάνεις πράγματα. Όσα περισσότερα μπορείς, και όσα πιο πολλά σε βοηθούν το να φτάσεις στην ευτυχία. Το ποια είναι όλα αυτά, εξαρτάται από εσένα και μόνο. Είναι μία καριέρα, μία μεγάλη οικογένεια, δυνατές φιλίες; Αυτή την απάντηση τη δίνεις μόνη σου.
Αυτό που απαιτείται είναι να τα κυνηγήσεις όσο πιο ενεργά μπορείς, και να βάλεις τα δυνατά σου για να τα κάνεις πραγματικότητα. Μόνο έτσι θα φτάσεις στην ευτυχία άνετα και σίγουρα.
Δεν σου ταιριάζει όλο το παραπάνω concept, και δεν είσαι τόσο δραστήρια γενικά; Ε, τότε κοίτα λίγο την παθητική σχολή σκέψης, όπως την δίδαξαν και οι Επικούρειοι φιλόσοφοι και οι Βουδιστές και οι Στωικοί (συνωστισμός, δεν μπορείς να πεις): απλά κάτσε και περίμενε, αναμένοντας αυτά που η καλή ζωή θα σου φέρει απλόχερα. Η ουσία της είναι ακριβώς το αντίθετο της δράσης και του κυνηγιού, η απουσία δηλαδή δράσης και κατάκτησης στόχων. Βέβαια, όλο αυτό εμένα μου κάνει και λίγο Γκαστόνε, που περιμένει να του πέσει το χιλιοδόλλαρο από τον ουρανό στο κεφάλι, αλλά περί ορέξεως...
Κάθε ένας από τους δύο διαφορετικούς τρόπους ζωής έχει και τα μειονεκτήματά του, όπως είναι φυσικό και όπως σίγουρα θα έχεις διαπιστώσει: για τους ενεργητικούς τύπους είναι ότι δεν μένεις λεπτό σε ησυχία. Πάντα έχεις νέους στόχους να θέσεις, νέες κατακτήσεις να επιτύχεις και δεν μένεις ήσυχη σε καμία φάση της ζωής σου. Ε, για τους παθητικούς τύπους είναι ακριβώς αυτό που λέει και το όνομα: ότι περιμένοντας να σου έρθει η ευτυχία ως μάννα εξ ουρανού, μπορεί και να μη σου έρθει ποτέ! Λογικό δεν είναι; Κι αν σου φαίνεται παράλογο, να σου πω το πιο επιστημονικό, ότι δηλαδή είναι σαν να αποσύρεσαι από την κοινωνική δράση οικειοθελώς, αναμένοντας τα καλύτερα που.... Θα ρθουν; Δεν θα ρθουν; Ιδού η απορία.
Αν με ρωτάς, είμαι φανατικός οπαδός της πρώτης σχολής. Νομίζω ότι το να κυνηγάς τους στόχους σου και να παλεύεις όσο πιο σκληρά μπορείς για την ευτυχία σου είναι και ο μόνος τρόπος να την κατακτήσεις. Και το σημαντικότερο: όταν την κατακτήσεις, να την ευχαριστηθείς μέσα από την ψυχή σου! Το να κάθεσαι άπραγη, και να πιστεύεις ότι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να σου φέρει τα πράγματα δεξιά, συγγνώμη, αλλά ούτε ο ίδιος ο Κοέλιο δεν μπορεί να το πίστευε πραγματικά. Μπορεί βέβαια και να νομίζεις ότι σου λέω τις αρλούμπες του αιώνα. Σωστό και δικαίωμά σου. Μπορεί και εγώ ο ίδιος να κάνω λάθος. Άλλωστε, ποιος είμαι εγώ για να αμφισβητήσω τόσους και τόσους φιλοσόφους;
Τώρα, το αν θα διαψευστώ εγώ ή εσύ μένει να αποδειχτεί... Πώς; Μα με την εφαρμογή του μοντέλου ευτυχίας από τα δύο παραπάνω που προτιμάς στην πράξη. Και θα αποδειχτεί πολύ πιο σύντομα από ότι πιστεύεις. Τόσο η επιτυχία, όσο και η αποτυχία καθενός είναι απλά ζήτημα χρόνου. Φτάνει να τα τηρείς πιστά. Καλή σου επιτυχία...
