Καθοριστικά, αποφασιστικά, οριστικά. Και όλα γύρω της μοιάζουν να περιστρέφονται γύρω από αυτόν: λέγεται και κρίση ηλικίας. Μπορείς επίσημα να αγχωθείς…
Κι αν στην πλειοψηφία το εν λόγω συναίσθημα χτυπά την πόρτα με το πέρας ή την έναρξη μιας δεκαετίας (με κρίσιμες καμπές τα 30 και τα 40, you know that better than me), δεν αποκλείεται να χτυπήσει και πολύ νωρίτερα, ακόμη και αργότερα, σε παντελώς άσχετο σημείο, χρονικό και ψυχολογικό. Για να φέρει πάνω κάτω βεβαιότητες και εμπειρίες, και να τα σαρώσει όλα σαν τυφώνας. Με τις ανασφάλειες να διογκώνονται και το σχετικό άγχος να σε υπερβαίνει, και να σου δημιουργεί όλα αυτά τα ψυχοσωματικά που σίγουρα δεν αποτελούν και τις καλύτερες φίλες σου.
Οι λόγοι για τους οποίους η κρίση ηλικίας χτυπά με μεγαλύτερη σφοδρότητα και διάρκεια το γυναικείο φύλο είναι άγνωστοι, η μεθοδολογία της «επίθεσης» διακρίνεται αναλόγως της γυναίκας, και πάντως δεν απαντούν, σύμφωνα με τους επιστήμονες, σε κάποια συγκεκριμένα ψυχολογικά μοτίβα, τα οποία μπορείς να ακολουθήσεις σαν τυφλοσούρτη για να βγεις από αυτή. Αντίθετα, μοιάζουν με την προσωπική κινούμενη άμμο της καθεμίας, που τη ρουφάει αργά αλλά σταθερά, και δημιουργεί ερωτήματα και απορίες στο μυαλό, πολλές φορές δύσκολο να απαντηθούν. Και πάντως, υπέρ του δέοντος ψυχοφθόρες…
Μία γενική κατηγοριοποίηση συνεπώς, όχι μόνο θα ήταν άτοπη, αλλά και επιστημονικά παρακινδυνευμένη, με τα εξαγόμενα συμπεράσματα, να στερούνται ορθότητας. Αυτό που πάντως είναι απολύτως δυνατό σε επιστημονικό επίπεδο, είναι η καταγραφή όλων εκείνων των αρχικών συμπτωμάτων, που σου δίνουν το αρχικό hint. Και δεν εννοώ συμπτώματα με την έννοια της ασθένειας, αλλά ενδείξεις και συμπεριφορές που σηματοδοτούν και οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ναι, η κρίση ηλικίας πλησιάζει ολοταχώς και είναι έτοιμη να χτυπήσει και τη δική σου πόρτα, αν δεν την έχει χτυπήσει ήδη. Αν και πάνω κάτω τα έχεις μυριστεί ή πάρει χαμπάρι, τσέκαρε και μόνη σου για επιβεβαίωση:
- Η πρώτη φορά που αισθάνεσαι την ανάγκη να κρύψεις την ηλικία σου, ή ακόμη χειρότερα, την κρύβεις ή λες ψέματα για αυτήν, ασυναίσθητα. Αυτό το «27!» που εκτοξεύεται από το πίσω μέρος της στοματικής σου κοιλότητας πριν προλάβεις να το συγκρατήσεις, αντί για το σωστό και αληθές 31, αποτελεί το ορόσημο και σηματοδοτεί ότι, δυστυχώς για σένα, εισήλθες σε μία φάση, με το πότε θα βγεις από την οποία να εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από εσένα. Και το οποίο μπορεί να είναι αισιόδοξο, μπορεί και όχι…
- Η αίσθηση ότι δεν προλαβαίνεις να κάνεις όσα θες. Και δεν εννοώ ψώνια και καφέδες, αλλά σοβαρότερα πράγματα, όπως μία αξιοπρεπής καριέρα, οικογένεια και παιδιά. Αν η σκέψη του τύπου «έχω μείνει πίσω» ή «τι να κάνω; πρέπει να προλάβω» σε επισκέπτεται συχνότερα από το συνηθισμένο, τότε καιρός είναι να αρχίζεις να προβληματίζεσαι…
- Η νοσταλγία. Σίγουρα, δεν είναι απόλυτο σημάδι, και πολλές φορές μπορεί να διολισθαίνεις σε αυτή εκούσια. Αν όμως αυτό το «εκούσια» ξεπερνάει τις 10 φορές την εβδομάδα, και αναφέρεται στα ευτυχισμένα φοιτητικά ή μαθητικά χρόνια, ή «τότε που ήμουν 26», τότε ένα αγκαθάκι έχει μόλις φυτρώσει στην εσωτερική σου τριανταφυλλιά. Που τσιμπάει άσχημα.
- Η αναρώτηση περί της αξίας όσων έχεις καταφέρει ως τώρα. Όχι, δεν περιλαμβάνεται εδώ κάθε είδους μίρλα και περιστασιακή μιζέρια. Αρκεί η σύνδεση με την ηλικία: είτε οι κατακτήσεις σου φαίνονται μικρές για την ηλικία που είσαι, είτε πάρα πολλές και «πωπωπω, πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια», το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό…
- Το άγχος για εμφάνιση και γενικότερη επιτυχία στους άνδρες. Το οποίο πηγάζει από την ανασφάλεια του χρόνου και μόνο και είναι εκεί για να συντρίψει κάθε είδους αυτοπεποίθηση και θετικό για τον εαυτό σου αίσθημα κρατούσες μέσα σου. Μία τυχόν απόρριψη, μία παραπάνω από το σύνηθες απογοήτευση και το συμπέρασμα βγήκε: μεγάλωσα, δεν έχω πια τα κρατήματα μου (λες και είσαι αγωνιστικό), πρέπει να αρχίσω να αποδέχομαι ότι τα αγόρια δεν θα με κυνηγάνε όπως παλιά, έχεις ήδη μπει στη δίνη….
- Κλείσιμο στο σπίτι. Το να μη θες να βγεις έξω, και να αισθάνεσαι κουρασμένη και σε φάση «ε καλά, τα έκανα όλα σε τόσο μεγάλο βαθμό, κουράστηκα πια», δυστυχώς για σένα, σημαίνει πολλά περισσότερα από το ότι όντως τα έχεις χορτάσει. Αλλά το ότι κατά βάθος εσύ η ίδια δεν θεωρείς τον εαυτό σου ικανό να συνεχίσεις να περνάς αντίστοιχα καλά, γιατί στο μυαλό σου (και μόνο εκεί) έχεις γεράσει. Τραγικό, αλήθεια…
- Σύνδεση των πάντων με την ηλικία σου. Οτιδήποτε κι αν κληθείς να αντιμετωπίσεις, συνδέεται με ένα μαγικό τρόπο με έναν και μόνο παράγοντα, τον οποίο πλέον θεωρείς τον απόλυτα δηλωτικό και προσδιοριστικό του εαυτού σου: κι αυτός είναι η ηλικία σου. Η οποία, θα σου επιτρέπει ή θα σου απαγορεύει πράγματα, θα εξαρτά ακόμη περισσότερα, και πάντως, θα έχει τον κύριο λόγο σε αποφάσεις, επιλογές και κατακτήσεις από εδώ και πέρα. Πώς να το σχολιάσω;
Γιατί όλα τα παραπάνω; Επειδή, πολλές φορές, η κρίση ηλικίας έχει έρθει, έχει μπει μόνη της σπίτι σου, έχει στρογγυλοκάτσει στο σαλόνι σου, τρώγοντας το παγωτό σου και βλέποντας ταινία ανενόχλητη, κι εσύ όχι μόνο δεν την αντιμετωπίζεις, αλλά αφήνεις την αρμένικη βίζιτα να εξελίσσεται ανενόχλητη, με την ξεδιάντροπη επισκέπτρια να βολεύεται ακόμη περισσότερο. Συγγνώμη, περίμενες κάτι άλλο; Θα ήταν τουλάχιστον αφελές…
Τρόποι και μέσα αντιμετώπισης συνδεδεμένα με την ψυχολογική φροντίδα και υποστήριξη υπάρχουν, αλλά μεταξύ μας, μήπως παραείναι υπερβολή να αναγκαστείς να καταφύγεις σε αυτά; Σύμφωνοι, είναι όλο μέσα στο μυαλό σου, και ίσως, για να προσελκύσεις το θήραμα, να χρειάζεσαι και τον κατάλληλο εκπαιδευμένο κυνηγό. Όχι όμως επειδή πρόκειται για κάποιο θηρίο που θα σε κατασπαράξει, αλλά γιατί εσύ από μόνη σου έβγαλες τν εαυτό σου ανίκανο να τα καταφέρει να το πιάσει και να το χώσει στο κλουβί. Η αδυναμία χαρακτήρα και η ανασφάλεια, η οποία τρέφεται ενδόμυχα με τα χρόνια, μπολιάζουν ένα τερατίνι ωραιότατο, έτοιμο να σε κατασπαράξει όταν έρθει η ώρα, όταν δηλαδή θα είσαι φαινομενικά πιο ήρεμη. Καταλαμβάνοντας σε κυριολεκτικά εξ απίνης…
Το ζήτημα, όπως και η κρίση, είναι απόλυτα προσωπικό. Και επειδή αφορά εσένα και μόνο, οφείλεις να το αντιμετωπίσεις με ίδια και όχι δανεικά μέσα. Μόνο έτσι θα τα καταφέρεις πραγματικά. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με συνειδητοποίηση ότι η ηλικία δεν είναι τίποτα άλλο από ένας αριθμός. Και με την προσθήκη της μοναδικής ατάκας από ρομαντική κομεντί με την οποία έχω συμφωνήσει ποτέ στη ζωή μου (και έχω αναγκαστεί να παρακολουθήσω ουκ ολίγες στη ζωή μου), στο πίσω μέρος του μυαλού σου: σημασία δεν έχει το πόσο είσαι, αλλά το πόσο αισθάνεσαι ότι είσαι. Αμφιβάλεις; Αν ναι, γύρνα και κοίτα γύρω σου. Τα παραδείγματα είναι άπειρα και προσφέρονται απλόχερα.
Είναι φυσιολογικό να αρχίσεις, από ένα σημείο και μετά, να προβληματίζεσαι για τα χρόνια που περνούν. Ο χρόνος είναι αμείλικτος κριτής όλων, και φεύγει απίστευτα γρήγορα. Αυτό που περνά από το χέρι σου δεν είναι να πατήσεις το pause και να επιστρέψεις στην ιδανική στο μυαλό σου ηλικία σου, αλλά να αξιοποιείς κάθε ώρα και στιγμή του, όσο πλουσιότερα μπορείς. Προχωρώντας έτσι σε μια φυσιολογική πορεία στο πέρασμα του, που δεν θα σε αναγκάσει, όταν κάποια στιγμή σταματήσεις και κοιτάξεις πίσω, να βάλεις τα κλάματα και να απελπιστείς, αλλά να χαμογελάσεις…
Κατά βάθος περί αυτού πρόκειται: η κρίση ηλικίας δεν συνδέεται τόσο με τον αριθμό αυτό καθεαυτό, αλλά με τα γεγονότα και τις καταστάσεις που ο αριθμός αυτός δεν πρόλαβε να περικλείσει μέσα του, τις επιθυμίες που δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει, τρα συναισθήματα που δεν μπόρεσε να χωρέσει. Τη ζωή που δεν πρόλαβε να ζήσει… Κι ενώ για όλους, υπάρχουν τέτοιες μικρές, μελανές κηλίδες στην προσωπική μας θάλασσα, είναι δική σου υπόθεση και ευθύνη να διαθέτεις το πλέον κατάλληλο αποστραγγιστικό για να τις απορροφήσεις, και να σώσεις το περιβάλλον της ψυχής σου από την οικολογική καταστροφή. Και η κρίση ηλικίας, θα αποτελέσει την πλέον ανθεκτική, που μοιραία ωστόσο θα υποκύψει στη δυναμική σου. Της ίδιας σου της ζωής δηλαδή. Και όσων αυτή περικλείει, που δεν σου δημιουργεί τις παραμικρές δεύτερες σκέψεις, ούτε για κρίσεις ούτε για ψυχολογικά κενά. Αυτά τα έχεις καλύψει και με το παραπάνω…
