«Έμαθα ότι έχω καρκίνο του μαστού τον Απρίλιο του 2007 λίγο πριν τις γιορτές του Πάσχα σε προγραμματισμένη μαστογραφία. Συνήθιζα να κάνω κάθε δυο χρόνια μαστογραφία γιατί πάντα πίστευα ότι η πρόληψη είναι το σημαντικότερο όπλο. Ο γιατρός μου στην Αθήνα είδε κάτι που τον ανησύχησε και με προέτρεψε να κάνω υπέρηχο. Οι περαιτέρω εξετάσεις, «έδειξαν» τη νόσο».
-Η πρώτη σας αντίδραση;
«Στην αρχή δεν μπορώ να πω ότι φοβήθηκα ή θορυβήθηκα όπως θα περίμενα και εγώ από τον εαυτό μου. Μπορώ να πω πως ο σύζυγος και τα παιδιά μου ήταν εκείνοι που το πήραν πιο σοβαρά. Στην πορεία βέβαια, όταν μπαίνεις στη διαδικασία των χημειοθεραπειών αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι μπορεί και να μη τα καταφέρεις. Υπήρξαν στιγμές που σκεφτόμουν ότι θα πεθάνω όμως το πάλευα πάρα πολύ μέσα μου για να μη με κυριεύουν αυτές οι σκέψεις. Γενικά δεν ήθελα ούτε να κλαίνε, ούτε να με λυπούνται. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η αντιμετώπιση».
-Ήταν δύσκολη η θεραπεία;
«Αμέσως μετά τις γιορτές του Πάσχα ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες. Οι πρώτες ήταν εξαιρετικά δυνατές και δύσκολες, με όλα τα επακόλουθα τις ναυτίες, τους εμετούς, το χάσιμο των μαλλιών. Έκανα επίσης ακτινοθεραπείες και ορμονοθεραπείες. Έτσι πέρασε ένα σημαντικό διάστημα μέχρι να διαπιστωθεί ότι δεν υπήρχε πλέον ο καρκίνος και να ξεκινήσω πια τον προληπτικό έλεγχο ο οποίος στην αρχή είναι πιο συχνός και μετά, μια φορά το χρόνο. Οχτώ χρόνια τώρα είμαι υγιής »
-Δοκιμάστηκαν οι αντοχές σας;
« Πάρα πολύ. Και οι δικές μου και της οικογένειάς μου. Πολλές φορές τους έδινα εγώ κουράγιο ότι θα τα καταφέρω . Ήταν μια δύσκολη περίοδο για όλους. Προσπάθησα να επιτρέψω το συντομότερο δυνατό στη δουλειά, και δεν άφησα ούτε στιγμή τον εαυτό μου. Πολλές φορές διακωμωδούσα η ίδια την κατάστασή μου θέλοντας να παροτρύνω και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Θυμάμαι όταν πήγαινα στο γραφείο με την περούκα και το καλοκαίρι έκανε ζέστη, έβγαζα την περούκα και αστειευόμουν λέγοντας ότι «κουνάω τα μαλλιά μου ενώ εσείς δεν μπορείτε». Το χιούμορ η άμυνά μου για να κρατηθώ δυνατή»
-Τι σας έμαθε ο καρκίνος;
«Σκέφτομαι διαφορετικά πλέον για τον τρόπο ζωής και την καθημερινότητά μου. Έμαθα ότι δεν πρέπει να θυμώνω με τους άλλους για απλά πράγματα ούτε να στέκομαι στα μικρά καθημερινά ζητήματα και να με επηρεάζουν. Έμαθα ότι δεν έχουν αξία τα υλικά αγαθά όσο ο αέρας που αναπνέουμε. Έμαθα την αξία του να ξυπνάς να βλέπεις τον ήλιο και να χαίρεσαι που είσαι ζωντανή».
