Στις 7 Δεκεμβρίου του 1987, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε να ορίσει την 26ή Ιουνίου ως παγκόσμια μέρα ενάντια στα ναρκωτικά και την παράνομη διακίνησή τους. προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη για τις επιπτώσεις από τη χρήση των ναρκωτικών.
Σύμφωνα με τα στατιστικά, τα οπιούχα ναρκωτικά και συγκεκριμένα η ηρωΐνη, είναι τα πιο ευρέως χρησιμοποιούμενα αλλά και πιο θανατηφόρα του είδους, ενω πολλές φορές οι χρήστες τα συνδυάζουν με τη χρήση χαπιών ή αλκοόλ, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο τις πιθανότητες άμεσου θανάτου τους.
Ακόμα πιο απογοητευτικά είναι τα ποσοστά θνησιμότητας, αφού τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν καταγραφεί στην Ελλάδα, επίσημα, 7.688 θάνατοι που είχαν ως αίτιο τα ναρκωτικά.
Στη μάστιγα των ναρκωτικών, πέφτουν συνήθως τα ψυχικά αδύναμα και πιο συναισθηματικά άτομα, ενώ μεγάλο ρόλο παίζει το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον τους.
Σύμφωνα με σχετική δημοσίευση του ΚΕΘΕΑ, οι κύριοι λόγοι εμπλοκής ενός νεαρού ατόμου με τα ναρκωτικά είναι καταρχάς η «διασκέδαση» και η πίεση των συνομηλίκων, η ανάγκη του ατόμου να «ανήκει» κάπου, να μη το θεωρήσουν «ξενέρωτο», να μη το αποκλείσει το κοινωνικό του σύνολο. Ο φόβος της απόρριψης εν γένει που σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με προσωπικές ανασφάλειες του ατόμου.
Στο πλαίσιο των προσωπικών ανασφαλειών, εντάσσεται και η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά που επίσης αποτελεί σημαντικό παράγοντα χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών. Η έκθεση του ΚΕΘΕΑ επισημαίνει ότι χρόνιοι χρήστες ουσιών εμφανίζουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και μερικές φορές έχουν έντονα αισθήματα επιθετικότητας απέναντι στον εαυτό τους.
Τα στατιστικά αυτά είναι τρομακτικά αν αναλογιστούμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας αυτή την περίοδο, τις μαζικές αυτοκτονίες και τάσεις αυτοκαταστροφής που ακούμε γύρω μας. Άνθρωποι που δεν αντέχουν την πίεση και τις δυσκολίες, νέοι που μένουν άνεργοι, με κατεστραμμένα όνειρα και αβέβαιο μέλλον, εμφανίζουν έντονα αυτοκαταστοφικές συμπεριφορές και τα ναρκωτικά είναι πολλές φορές η «εύκολη λύση» γι' αυτούς.
Οι συνέπειες της χρόνιας χρήσης, ψυχικές και σωματικές, είναι λίγο πολύ γνωστές. Πλήρης κατάρρευση του ανοσοποιητικού συστήματος, αδυναμία συγκέντρωσης και σταδιακά αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης, υπνηλία και μακροπρόθεσμα (ή και πιο αιφνίδια) ο θάνατος, εντάσσονται στις σωματικές συνέπειες της χρόνιας χρήσης.
Σε αυτές επίσης θα πρέπει να προστεθεί και το AIDS. Προεκλογικά εμφανίστηκαν στη δημοσιότητα φωτογραφίες από ιερόδουλες φορείς του ιού HIV. Ξεκίνησε έτσι μία δαιμονοποίηση του αγοραίου έρωτα που συνοδεύτηκε απο μαζικές εφόδους σε οίκους ανοχής (οι οποίοι λειτουργούσαν ήδη παράνομα αρκετά χρόνια τώρα αλλά κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί μέχρι τότε) η οποία συνοδεύτηκε φυσικά από την πλήρη διαπόμπευση των γυναικών που ασθενούσαν, απο τις αρμόδιες αρχές, οι οποίες φάνηκε να αδιαφορούν πλήρως για το «απόρρητο» του ασθενούς.
Όμως κανείς δεν μπήκε στον κόπο να κοιτάξει πίσω απο την βιτρίνα της κοινωνικής κατακραυγής. Πίσω απο το πρόσωπο της κάθε κοπέλας που ο καθώς-πρέπει λαός ετοιμαζόταν να κάψει στη πυρά σα σύγχρονη μάγισσα, κρυβόταν το πρόσωπο ενός τοξικομανούς. Μίας κοπέλας απο διαλυμμένη οικογένεια, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, οικονομικά και ψυχολογικά προβλήματα που το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα χέρι να τη βοηθήσει, όχι να τη σπρώξει πιο βαθειά στο βούρκο.
Η συγχρονη κοινωνία και οι τακτικές της φέρουν σε ένα βαθμό ευθύνη για τη μάστιγα των ναρκωτικών, αφού τα γρανάζια των σύγχρονων πιεστικών ρυθμών κυριολεκτικά συνθλίβουν τα πιο αδύναμα μέλη του συνόλου.
«Τι μπορώ να κάνω εγώ όμως;» ή «τι με αφορά εμένα;» αναρωτιέται ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας, αγνοώντας ότι τα ναρκωτικά δεν αφορούν μόνο διαλυμένες οικογένειες, αλλά μπορούν να τραβήξουν τη δίνη τους ακόμη και παιδιά των καλύτερων οικογενειών.
Όσο για το τι πρέπει να κάνουμε, εμείς ως κοινωνία, αλλά και ο καθένας μας ως ξεχωριστό άτομο, είναι να σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε και να «αγνοούμε» το πρόβλημα.
Χώνοντας τα σκουπίδια κάτω απο το χαλί, δε σημαίνει οτι καθάρισε το σπίτι... όσο περιθωριοποιούμε αυτές τις καταστάσεις τόσο περισσότερο εντείνονται. Η μόνη λύση είναι μία κοινωνία που θα αγκαλιάσει πραγματικά αυτούς τους ανθρώπους, θα τους απλώσει ένα χέρι πραγματικής αλληλεγγύης κι όχι υποκριτικής «φιλανθρωπίας», συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία ενός κόσμου που θα στηρίζει και θα προστατεύει πραγματικά τα παιδιά του, αντί να τα κατασπαράζει....
Σήμερα λοιπόν, παγκόσμια μέρα κατά των ναρκωτικών, όπως προαναφέρθηκε, καλό είναι να μην αρκεστούμε στα χαριτωμένα happenings και τις συναυλίες που θα λάβουν χώρα σε όλη την Αθήνα και τον κόσμο, αλλά είναι ουσιαστικό η μέρα αυτή να γίνει αφορμή για σκέψη προκειμένου να ευαισθητοποιηθούμε πραγματικά και να αναλάβουμε πραγματική δράση για να λύσουμε το πρόβλημα των ναρκωτικών χτυπώντας το στη ρίζα του.
