Ένας κοσμογυρισμένος και καταξιωμένος σεφ, που ήρθε ν΄ αλλάξει τις συνήθειες και τα «ταράξει» το μονότονο σκηνικό, της ταβέρνας και της πίτας με γύρο στη Μυτιλήνη. Αρχικά άνοιξε ένα μπιστρό καφέ – μπαρ το «Ινγκουάνα». Με τον αέρα Γαλλικού καφέ, στο ισόγειο της «Μεγάλης Βρετάνιας» γρήγορα αγαπήθηκε και απέκτησε φανατικούς θαμώνες. Διαλεχτά κρασιά, που συνοδευόταν από σολωμό, χαβιάρι μπήκαν στη ζωή μας, ενώ το σερβίρισμα για το τσαϊ ήταν μια πραγματική ιεροτελεστία σε μικρή μεταλλική κανάτα μαζί με ξεχωριστό σκεύος για τη ζάχαρη σε κύβους. Πρωτότυπα πράγματα για τα μέχρι τότε δεδομένα της Μυτιλήνης, και ξεχωριστές μουσικές του , δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα μοναδική.
Όλα τέλειωσαν όμως μετά από μια φωτιά, που κατέστρεψε ολοσχερώς το καφέ και ήρθε να «σβήσει» την επιτυχημένη πορεία του “Iguane”. Ο Νικηφόρος, ανήσυχος πάντα, δεν ήθελε να επιστρέψει σε κάτι παρόμοιο και να ξαναχτίσει το «Iguane» από την αρχή.
Φόρεσε την ποδιά του και τον σκούφο του και μπήκε στην κουζίνα για να συναρπάσει τους Μυτιληνιούς με τις γεύσεις του. Από το αρχοντικό κτίριο της «Μεγάλης Βρετάνιας», ακριβώς απέναντι σε άλλο έναν ιδιαίτερο χώρο με προνομοιακή θέα και μια πανέμορφη βεράντα.
«Λεμόνι και Πράσινο Πιπέρι» το όνομα του νέου «παιδιού» του. Ένα εστιατόριο με την προσωπικότητα και τη σφραγίδα του Νικηφόρου. Ο χώρος που μέχρι τότε λειτουργούσε σαν μπαρ, ανακαινίστηκε πλήρως. Αναδείχθηκε η πέτρα στο εσωτερικό του και τοποθετήθηκαν γύρω- γύρω ξύλινα κουφώματα. Στους τοίχους οι πίνακες του καλού του φίλου, Γιώργου Λολοσίδη έδωσαν «χαρακτήρα» στο χώρο.
Από εκεί πέρασαν πολλοί γνωστοί μάγειρες της Μυτιλήνης ενώ τα πιάτα του γεύτηκαν επώνυμοι επισκέπτες στο νησί. Ποιος δεν δοκίμασε τα φιλέτα με τις λαχταριστές σάλτσες, ή τη μοναδική παέλια, ή το χριστόψαρο με λεμόνι και σαφράν, τις γευστικές μακαρονάδες του. Οι σαλάτες του ξεχωριστές ενώ, ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τα γλυκά στο μενού των εστιατορίων της πόλης.
Τα γλυκά του ήταν η τελευταία γευστική έκπληξη για τους θαμώνες του εδώ και πάνω από 15 χρόνια ήταν πιστοί οπαδοί της κουζίνας του. Και στο τέλος ένα σφηνάκι λικέρ ή ιταλική σαμπούκα, κερασμένο από το μαγαζί, ήταν η τελευταία «πινελιά» στον ουρανίσκο των πελατών. Κάπως έτσι το «Λεμόνι και Πράσινο Πιπέρι» ξεχώρισε, και εδώ και χρόνια δίκαια θεωρούνταν από πολλούς το καλύτερο εστιατόριο της πόλης.
Αυτές τις ημέρες όμως το «Λεμόνι και Πράσινο Πιπέρι» έκλεισε οριστικά. Το μαγαζί άδειασε. Η εντυπωσιακή κόκκινη ξύλινη πέργκολα που είχε γίνει σήμα κατατεθέν της προκυμαίας, ξηλώθηκε.
Μια άλλη «φωτιά» - εκείνη της οικονομικής κρίσης- ήρθε να σταματήσει την πορεία του. Κάποιοι λένε ότι ο ιδιοκτήτης του κτιρίου, εν μέσω κρίσης, του έκανε αύξηση (;) ενοικίου. Διαφωνία με τον ιδιοκτήτη ή οικονομικές δυσκολίες λόγω των μέτρων, το βέβαιο είναι ότι, λόγοι , πάνω από την επιθυμία του Νικηφόρου, τον οδήγησαν στην απόφαση να κλείσει το εστιατόριο και ν 'ακολούθησει και εκείνος το δρόμο πολλών Ελλήνων, για μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.
Πιστός στις απόψεις του ο Νικηφόρος, δεν θα δοκιμάσει να ανοίξει ένα νέο «Λεμόνι» σε άλλο χώρο στη Μυτιλήνη. Ο κύκλος του, έκλεισε οριστικά. Όπως και ο κύκλος της παραμονής του, στο νησί. Έφυγε για την Ελβετία, όπου μαζί με το γιο του, που είναι επίσης μάγειρας, θ’ ανοίξουν νέο εστιατόριο. Μια νέα πρόκληση για τον πετυχημένο μάγειρα ανοίγεται μέσα από την απογοήτευση του τέλους για το «Λεμόνι και Πράσινο Πιπέρι»
Τα βράδια όμως στη Μυτιλήνη, δεν θα είναι ποτέ ίδια. Το «Λεμόνι και Πράσινο Πιπέρι», όπως και πολλά εστιατόρια της πόλης, έκλεισε. Η νυχτερινή ζωή προσαρμόζεται στο "κλιμα" της κρίσης. Και ένας καλός φίλος, έφυγε οριστικά.
