Ο άντρας αποφάνθηκε, κι ο άλλος άντρας, τσακίστηκε να ανταποκριθεί για να τον θαμπώσει...Κατά πόσο αυτό ισχύει, και κατά πόσο υπάρχει γονιδιακή εντολή στο αρσενικό που ψάχνει τη λυγερή μπάρμι, για να κατακτήσει και να τη κάνει μάνα των παιδιών του, είναι θέμα προς συζήτηση.
Είναι τα πρότυπα του life style ικανά να επηρεάσουν πραγματικά το γούστο μας; Κι αν όχι, γιατί στην αναγέννηση αποθεώνονταν οι παχουλές και το 70 οι αποσκελετωμένες; Μήπως μπορούμε να αλλάξουμε τα κριτήρια του προσώπου, που μας ελκύει; Κι αν αυτό γίνεται, ας το πάμε παρακάτω σχετικά με τη σεξουαλικότητα και τον πολιτισμό: Μπορούμε να φέρουμε «στον ίσιο δρόμο» τους γκέι και τις λεσβίες αυθυποβάλλοντάς τους με στρέιτ πρότυπα;
Κι αν συμβαίνουν όλα αυτά μήπως αντί για δίαιτα να πάμε όλοι για ψυχανάλυση μπας και καταλάβουμε τι πραγματικά θέλουμε;
Ας δούμε τι λένε κάποιες καινούριες έρευνες σχετικά με το πόσο τα γούστα μας διαμορφώνονται από εξωγενείς παράγοντες. Και πως αντανακλάται αυτό, στις αντρικές επιθυμίες, γύρω από το γυναικείο σώμα.
Ξέρουμε πως η γυναίκες παρασύρονται σε αιώνιες δίαιτες ή έστω ενοχές, προσπαθώντας να μιμηθούν τα πρότυπα της μόδας. Αυτό που δεν ξέραμε μέχρι τώρα, είναι πως και τα κριτήρια επιλογής συντρόφων, των αντρών προσαρμόζονται σύμφωνα με την τρέχουσα αισθητική.
Με λίγα λόγια: το «κορμί κολόνα», δεν είναι αναγκαία αντρικό ζητούμενο, αλλά και αποτέλεσμα μιας προπαγάνδας, που θέλει τη γυναίκα να ακολουθεί συγκεκριμένες προδιαγραφές, μόνο και μόνο για να αντλεί αποδοχή από τους άλλους. Είναι αναμφισβήτητο πως η αντίληψη των νέων γυναικών του «τι θέλουν τα αγόρια» παίζει τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της εικόνας τους, και κατ επέκταση στην επιδίωξη του λεπτού σώματος.
Ενώ η βιομηχανία της μόδας, έχει σοβαρή ευθύνη για τη διαιώνιση ενός ανέφικτου ιδανικού, η άρνηση των ανδρών να διαχωριστούν από την εκάστοτε «μόδα» και να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα των δικών τους επιθυμιών, είναι μια ακόμη βασική πτυχή του προβλήματος. Που θέλω να καταλήξω; Με απλά λόγια, άνδρες και γυναίκες μπερδεύουν αυτό που έλκει τους άνδρες, με αυτό που φαντάζονται ότι αρέσει στους άλλους.
Η συντάκτρια των Times, Alice Randall πιστεύει πως αυτό που επιθυμούμε, τουλάχιστον εν μέρει, είναι κοινωνικά υπαγορευμένο. Στο "Γιατί οι Μαύρες γυναίκες είναι παχύσαρκες," η Randall υποστηρίζει ότι πολλές μαύρες γυναίκες είναι ανθυγιεινά υπέρβαρες λόγω των αντιλήψεων τους για την επιθυμία του μαύρου αρσενικού: "Πόσες λευκές γυναίκες φοβούνται ότι οι σύζυγοί τους θα τις βρουν λιγότερο ελκυστικές, αν το βάρος τους μειωθεί σε λιγότερο από 90 κιλά; Δεν έχω ακόμη συναντήσει καμία. " η Randall αναφέρει δείχνοντας ότι η μανία μιας λευκής για αδύνατους γοφούς και πόδια, είναι ανάλογη με την προσευχή μιας μαύρης για «λίπος στους μηρούς.»
Κι επειδή δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη, ένα «Προτιμώ τις χοντρές» γονίδιο, που να κυριαρχεί στη μαύρη φυλή και να μην υπάρχει στους λευκούς δανδήδες, καταλήγει ότι είναι κοινωνικοπολιτικά τα κριτήρια που οι φυλές επιλέγουν συντρόφους.
Και αν είναι πολιτιστικό, τότε - όπως η Randall προτείνει στο άρθρο της - μπορεί να αλλάξει... Ε; Λογικό δεν είναι;
Στο διαφωτιστικό βιβλίο του, για τους νέους αμερικανικούς άνδρες, «Guyland», ο κοινωνιολόγος Μichael Kimmel γράφει: «η αρρενωπότητα είναι μια κοινωνική εμπειρία, που εκφράζεται, και κρίνεται από άλλα άτομα." Αν και οι άντρες κάνουν συνήθως σεξ ιδιωτικά, ωστόσο έχουν ρομαντικές σχέσεις δημόσια - και μια "καυτή" γυναίκα είναι διαπιστευτήριο της αρρενωπότητας, που αναγνωρίζεται από τους άλλους άντρες.
Μπορεί ο σκύλος να κατουράει την περιοχή του για να δείξει την κυριαρχία του, έτσι κι ο λευκός άντρας, κυκλοφορεί με μια λυγερή θηλυκιά, καθιερώνοντας τη σφραγίδα του απέναντι στα άλλα αρσενικά. Αλλά η «πείνα» του για λεπτές γυναίκες έχει πολύ λιγότερο να κάνει με την πραγματική σεξουαλική επιθυμία από ό, τι με τη λαχτάρα για φιγούρα...
Γνωρίζουμε επίσης, όπως η Camile Dodero έγραψε πρόσφατα στην εφημερίδα Village Voice, «ότι υπάρχουν πολλά παιδιά που προσελκύονται από βαρύτερες γυναίκες.» Όπως η Dodero επισημαίνει, ωστόσο, «η επιθυμία τους στιγματίζεται ως ένα περίεργο φετίχ και όχι μια φυσιολογική παραλλαγή. Αλλά αυτό που κάνει τις επιλογές αυτών των παιδιών αξιοσημείωτες, δεν είναι το ασυνήθιστο ενδιαφέρον τους για τις γυναίκες που δεν είναι κοκαλιάρες – αλλά η σιωπηρή απόρριψη της ιδέας, ότι η σεξουαλική και ρομαντική επιλογή τους, πρέπει να καθοδηγείται από την επιθυμία να εντυπωσιάσουν τους άλλους.» Οπότε, αυτοί που για τους άλλους είναι φρικιά, τελικά είναι πιο ισορροπημένοι.
Τελικά όμως, όπως η Alice Randall, κι ο Joe Tex, υπενθυμίζουν σε όλους μας, «τα γούστα των ανδρών έχουν να κάνουν τόσο με τον πολιτισμό όσο και με τη βιολογία.» Όσο πιο γρήγορα οι άνδρες αρχίσουν να σκέφτονται γιατί θέλουν αυτό που λένε ότι θέλουν, τόσο πιο γρήγορα θα αρχίσει να κινείται προς τη λύση του το πρόβλημα της κρίσης της εικόνας του σώματος.
Υ.Γ . Το άρθρο το μετέφερα φιλότιμα από το Jejebel. Ωστόσο κρατάω μια επιφύλαξη πριν στείλουμε όλους τους άντρες που επιλέγουν λεπτές, αέρινες και στυλάτες γυναίκες στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή, για να βρουν αν πραγματικά τους αρέσουν, ή νομίζουν ότι αρέσουν στους ομόφυλούς τους : μένει να μάθουμε αν η Randall είναι πάνω από 90 κιλά κι απλά με την έρευνά της, ψάχνει νομιμοποίηση του πάχους της...
Τότε πέσαμε θύμα της προπαγάνδας της, κι εγώ που μπήκα στον κόπο και το έγραψα κι έφαγα και την αμυγδάλου –τούβλο χωρίς ενοχές, κι εσύ που το διάβασες....Sorry...
Πηγή: marymary gr
