Κάπου στα βάθη της Τουρκίας έχασε τα φάρμακά του και έφτασε στα όρια της αντοχής του στη Θεσσαλονίκη.
Τα μέλη της εθελοντικής ομάδας Refugee Solidarity Movement Thessaloniki (Κίνηση Αλληλεγγύης Προσφύγων Θεσσαλονίκης) τον μετέφεραν στο ΑΧΕΠΑ για να βρουν τα φάρμακά του και οι γιατροί σήμαναν συναγερμό. Η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή. Ακόμη και σήμερα, ύστερα από έξι μέρες νοσηλείας, η πίεσή του είναι στο 23 και για αρκετές ώρες της ημέρας χρειάζεται μάσκα οξυγόνου για να μπορεί να αναπνέει.
Δίπλα του βρίσκεται συνεχώς ο αδελφός του Αμπντουλάχ, η σύζυγος του οποίου είναι έγκυος στον 8ο μήνα, ενώ έχει δύο μικρότερα παιδιά, που φιλοξενούνται σε σπίτι συμπατριωτών του. Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του έφυγαν το βράδυ της Δευτέρας για την Ειδομένη και χθες το πρωί πέρασαν στην ΠΓΔΜ, με σκοπό να φτάσουν στην Αυστρία ή τη Σουηδία.
«Θέλω να φύγω. Στενοχωριέμαι που σας κρατώ εδώ. Θα κλείσουν τα σύνορα και εμείς δεν θα φτάσουμε ποτέ στην Αυστρία. Δεν είμαι άρρωστος, νιώθω καλά, νιώθω δυνατός, μπορώ να περπατήσω» έλεγε χθες στον αδελφό του και τα μάτια του γέμιζαν δάκρυα.
«Δεν μπορεί να πάρει εξιτήριο. Δεν θα φτάσει ούτε μέχρι την Ειδομένη. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για τη ζωή του. Είναι ένα παιδάκι με εξασθενημένο οργανισμό. Δεν αντέχει άλλη ταλαιπωρία. Δεν πρέπει να αγχωθεί, να στρεσαριστεί, χρειάζεται να τρώει καλά, να πίνει πολύ νερό, να ξεκουράζεται», λένε στο «Εθνος» γιατροί της Β' Παιδιατρικής Κλινικής του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Ο Χαφίζ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην επαρχία του Αφγανιστάν. Στα 5 του χρόνια προσβλήθηκε από μια σοβαρή ασθένεια και οι γιατροί διαπίστωσαν ότι ο ένας του νεφρός έχει σχεδόν καταστραφεί.
Εχασε τον πατέρα του πριν από χρόνια, ενώ η μητέρα του επέλεξε να μην τους ακολουθήσει. Τους αποχαιρέτησε με δάκρυα και τους ζήτησε να μην την ξεχάσουν.
Ο Χαφίζ, ο αδελφός του Αμπντουλάχ με την οικογένειά του, καθώς και κάποιες θείες και ξαδέλφια του, συνολικά 12 άτομα, πέρασαν από το Αφγανιστάν στο Ιράν, από εκεί στην Τουρκία και στις 8 Αυγούστου βρέθηκαν να παλεύουν με τα κύματα μέσα σε μια πλαστική βάρκα, βλέποντας στο βάθος τις ακτές της Λέσβου. Τους μάζεψε σκάφος του Λιμενικού, καταγράφηκαν στο νησί και έφυγαν ύστερα από μία μέρα για την Αθήνα. Εμειναν για λίγο στο Πεδίον του Αρεως και αναχώρησαν για τη Θεσσαλονίκη, όπου έφτασαν στις 13 Αυγούστου.
«Τους βρήκαμε στο ΚΤΕΛ. Εψαχναν τρόπο να φύγουν για την κεντρική Ευρώπη. Είδαμε ότι το παιδί δεν ένιωθε καλά. Μας είπαν οι συγγενείς του ότι είχε προβλήματα υγείας» είπε στο «Εθνος» ο Αμίρ Καρίμι, με καταγωγή από το Αφγανιστάν, που ζει από το 2001 στη Θεσσαλονίκη και βοηθά ως μεταφραστής την ομάδα Refugee Solidarity Movement Thessaloniki.
Εθελοντές της ομάδας μετέφεραν το παιδί στο ΑΧΕΠΑ, το βράδυ της ίδιας μέρας κιόλας, με σκοπό να προμηθευτούν τα φάρμακά του. Οι γιατροί ανησύχησαν από την εικόνα που παρουσίαζε, του έκαναν εισαγωγή για μια σειρά εξετάσεις και το κράτησαν για νοσηλεία.
Την επόμενη μέρα οι συγγενείς του ζήτησαν να πάρουν τον Χαφίζ για να φύγουν, αλλά οι γιατροί τούς ενημέρωσαν πως αν ο 12χρονος βγει από το νοσοκομείο δεν θα καταφέρει να πάει μακριά.
Από τότε ο Χαφίζ νιώθει σαν... πουλί στο κλουβί. Θέλει να φύγει. Ξέρει πως στο τέλος του μήνα υψώνεται ο φράχτης στα σύνορα Ουγγαρίας-Σερβίας που θα κόψει την πρόσβασή τους στην Ευρώπη και θέλει να προλάβει.
«Να πάρεις τα παιδιά και να φύγεις. Να σωθείτε εσείς. Εγώ θα έρθω να σας βρω όταν γίνω καλά» είπε χθες στον αδελφό του, Αμπντουλάχ. «Δεν φοβάσαι να μείνεις μόνος;» τον ρώτησε εκείνος. «Φοβάμαι, αλλά θα τα καταφέρω» απάντησε και έσφιξε στο στήθος του τη φωτογραφία της μάνας τους.
