Το ταξίδι με το καραβάκι είναι μια όμορφη εμπειρία που σας δίνει την ευκαιρία να θαυμάσετε τις ομορφιές της περιοχής. Η μετάβαση όμως οδικώς και στη συνέχεια με τα πόδια μέχρι το εκκλησάκι, είναι μια πραγματική περιπέτεια. Το δρόμος από τη Μελίντα και μετά, είναι χωμάτινος, στενός και απόκρυμνος. Η άγρια ομορφιά της περιοχής, θα σας αποζημιώσει όμως. Δεν υπάρχει πουθενά πινακίδα γι’ αυτό φροντίστε να πάρετε σωστές κατευθύνσεις από τους ντόπιους.
Σε ένα σημείο πλέον είναι αδύνατη η μετακίνηση με αυτοκίνητο. Εκεί οι ντόπιοι έχουν τοποθετήσει πέτρες κατά μήκος του δρόμου, για ν’ αντιληφθούν οι οδηγοί ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν άλλο.
Από εκεί. θα βρείτε το μονοπάτι που οδηγεί στο εκκλησάκι. Η κατάβαση χρειάζεται καλά παπούτσια και ιδιαίτερη προσοχή. Σε κάποιο σημείο φαίνεται χαμηλά το εκκλησάκι να ξεπροβάλει. ενώ μια βουτιά στα ζεστά νερά που αναβλύζουν από τα βράχια θα σας ξεκουράσει μετά τη δύσκολη διαδρομή.
Επιβλητική η εικόνα της Παναγίας που μοιάζει να βρήκε «καταφύγιο» μέσα στη σπηλιά, όπου και βρίσκεται «κρυμμένο» ολόκληρο το ξωκλήσι. Οι ντόπιοι έχουν «ανακαινίσει» το εξωτερικό του σε «μεταμοντέρνες» τάσεις που πάντως δεν δένουν με το τοπίο.
Πολλές είναι οι μαρτυρίες των παλιών κατοίκων της περιοχής για το ξωκλήσι της Παναγίας. Όπως γράφει το plomaricity.gr πολλοί πρόσφυγες της Μικράς Ασίας βγήκαν στην περιοχή αυτή με τις βάρκες τους μετά την καταστροφή, και την έχουν ως προστάτιδά τους. Λέγεται επίσης ότι στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής, πολλοί Έλληνες σώθηκαν διαφεύγοντας στη Μέση Ανατολή με συμμαχικά υποβρύχια, που πλησίαζαν αθέατα την απρόσιτη περιοχή της Παναγιάς της Κρυφτής.
Όσο δυσπρόσιτη και αν είναι η εκκλησία, η ανθρώπινη παρουσία είναι πάντα αισθητή στο χώρο. Τα καντήλια δεν προλαβαίνουν να σβήσουν, ενώ πολλά είναι τα φυλαχτά και τα τάματα που έχουν αφήσει προσκυνητές στην εικόνα της Παναγίας.
