Ο χώρος και η ανάγκη για ελευθερία μέσα στη σχέση σου δεν είναι κάτι το παράξενο. Ούτε μία εξωγήινη οντότητα, που κατέβηκε από το Δέλτα του Κενταύρου και εγκαταστάθηκε στο κεφάλι σου. Είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό, που όλοι έχουμε ανάγκη, πρώτα από όλα για να διατηρήσουμε την ψυχική μας ηρεμία και δεύτερον για να περνάμε καλά με τον εαυτό μας.
Κι αν νομίζεις ότι γενικά οι κοπέλες είστε πιο απαιτητικές στο συγκεκριμένο ζήτημα, έχεις δίκιο. Την έκανε την έρευνά της στο θεματάκι η Wall Street Journal και απεφάνθη (τατααααμ) ότι το 31% των γυναικών έναντι του 26% των ανδρών σε μία σχέση, ακόμη και έγγαμου βίου, αισθάνονται ότι δεν έχουν καθόλου χώρο για τον εαυτό τους. Και έτσι έρχονται οι καβγάδες, οι κόντρες, τα ξεσπάσματα και οι χωρισμοί…
Σε πρώτη φάση κούλαρε! Είπαμε, δεν είσαι εξωγήινη. Το να απαιτείς να έχεις κάποιες ώρες για τον εαυτό σου είναι κάτι το απόλυτα φυσιολογικό και υγιές. Αν αναρωτιέσαι από το που προέρχεται αυτή η ανάγκη, η απάντηση είναι μονολεκτικοί: γονείς. Α, και το πώς μας μεγάλωσαν. Αν δηλαδή μας είχαν πνιγμένους στην προσοχή, τότε τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα. Αν πάλι δεν τους πολυένοιαζε για εμάς και δεν ήταν αυτό που θα έλεγες στοργικοί, ε τότε σίγουρα θα έχεις μεταβληθεί σε ένα υστερικό πλάσμα που επιζητά διαρκώς την προσοχή, κολλάει στον άλλο σαν βδέλλα του βάλτου (τον λυπάμαι ειλικρινά) και η έννοια «προσωπικός χώρος» δεν υφίσταται στο λεξιλόγιό του. Επειδή, όμως, είπαμε ότι θα μιλήσουμε για τις φυσιολογικές περιπτώσεις, ας επανέλθω σε αυτές.
Η ψυχική μας ηρεμία είναι μία δύσκολη εξίσωση (πανεπιστημίου και πάνω) που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Καθοριστικός όμως είναι ένας: να αφήνουμε χρόνο για τον εαυτό μας. Και να τον περνάμε με ό,τι μας ευχαριστεί. Ανεξάρτητα του αν αυτό είναι να πάμε σινεμά, να κάτσουμε και να κοιτάζουμε το ταβάνι ή να φάμε το μισό μας μισθό στην Πάολα και την Πέγκυ, ε αυτό που μας τροφοδοτεί ενέργεια και μας δίνει δύναμη, γεμίζει δηλαδή τον προσωπικό μας χώρο, είναι σωτήριο. Και εσύ, αν αισθάνεσαι ότι πνίγεσαι και ότι όλη μέρα την περνάς με τον καλό σου, μην αφήνοντας καθόλου χώρο για εσένα, ε δεν νομίζεις ότι πρέπει να σου ρίξεις ένα λάσο σωτηρίας πάνω από τον καταρράκτη, στον οποίο κρέμεσαι;
Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Αν πάλι, φοβάσαι καβγάδες τύπου «μου λες ότι σε καταπιέζω δηλαδή;» και «τι χώρο και μ@@@ες μου τσαμπουνάς; Τέλεια δεν περνάμε όλη μέρα παρέα;», έχω να σου δώσω ορισμένα tips για να διεκδικήσεις το χώρο σου δυναμικότατα-και πρόσεχε! χωρίς την παραμικρή υποχώρηση- από το άλλο σου μισό:
- Ορθά, κοφτά και συγκεκριμένα λόγια. Ψίθυροι τύπου «αγάπη, ξέρεις, χρειάζομαι λίγο χρόνο για μένα» απλά ΔΕΝ πιάνουν. Και οδηγούν σε ατέλειωτες και ανούσιες συζητήσεις. «Το απόγευμα θα κατέβω βόλτα στα μαγαζιά, οκ; Κανόνισε κι εσύ κάτι αν θες», και τέλος. Χωρίς άλλη κουβέντα.
- Εξήγησέ του (αν είναι τόσο στόκος) ότι δεν έχει να κάνει με αυτόν, ότι εννοείται ότι δεν σε πνίγει, απλά χρειάζεσαι και λίγο χώρο για σένα.
- ΑΠΟΛΑΥΣΕ το χρόνο που περνάς κάνοντας ό,τι σε ευχαριστεί και μη νιώθεις ενοχές, ακόμη κι αν φεύγοντας ο άλλος σου έκανε μούτρα. Αν είναι να σε φάει ο προβληματισμός, απλά μην το κάνεις. Θα χαλαστείς χειρότερα.
- Μην του πεις ψέματα. Ακόμη κι αν έφαγες όλη τη μέρα ψαρεύοντας πλαστικά παπάκια στο Allou, πες το βράδυ ακριβώς τι έκανες, ακόμη κι αν ξέρεις ότι εκείνος θα ξινίσει ή θα σε περάσει για ημίτρελη. Δεν σε νοιάζει…
- Από την άλλη, μην το πας στο άλλο άκρο. Είπαμε, χώρο χώρο, αλλά μην φτάσεις στο σημείο να είστε πιο πολύ χώρια παρά μαζί. Το μέτρο σώζει…
- Το να προγραμματίζεις συγκεκριμένες ώρες για σένα, είναι κάτι που άλλους τους βοηθάει, άλλους όχι. Προσωπικά, αν είσαιcontrol freak όπως εγώ, θα σου δώσει μεγάλο μπόνους…
Και μην ξεχνάς: δεν φταις εσύ. Δεν φταις εσύ. Δεν φταις εσύ που θες χρόνο για τον εαυτό σου. Ούτε ο καλός σου. Ίσα ίσα που όλο αυτό μόνο καλό μπορεί να κάνει στη σχέση σας, να την ανανεώσει και να μη βαρεθείτε ο ένας τον άλλο σε νεκρό χρόνο. Για αυτό, φρόντισε να διεκδικήσεις το χώρο σου μέσα στη σχέση σου και να τον προστατεύσεις. Γιατί πάνω από όλα κάνει καλό σε σένα. Αν τώρα ο καλός σου είναι ένας μπαμπουίνος που δεν έχει ούτε παρέες, ούτε ενδιαφέροντα, ούτε κάτι καλύτερο να κάνει από το να κάθεται αγκαλιά μαζί σου στον καναπέ, η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα. Με συρματόσχοινο…
