Δυστυχώς όμως,στις μέρες μας δεν έχουμε χρόνο για μια ειλικρινή σχέση. Οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής, μας κάνουν να κυνηγάμε να ικανοποιήσουμε το Εγώ μας χωρίς να ενδιαφερόμαστε ουσιαστικά για τις ανάγκες των άλλων. Από το «αλληλοστηριζόμαστε» του παραδοσιακού κόσμου, έχουμε στρέψει την προσοχή μας στον «εαυτό» μας και την «αυτοπραγμάτωση». Εκτός, από την κοινωνική αυτή αλλαγή, η ζωή μας μοιάζει σαν να είναι σε fast forward συνεχώς, γεγονός που σαμποτάρει ακόμα πιο πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις.
Σκεφτείτε για λίγο στιγμές από την καθημερινότητα σας. Μια εργαζομένη μητέρα μέσα στο άγχος προσπαθεί να φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις όλων των ρόλων της. Την ώρα δηλαδή που βάζει το φαγητό στο φούρνο, μιλάει στο τηλέφωνο για δουλειά και κάνει παρατήρηση στο γιo της φωνάζοντας «Σταμάτα επιτέλους τη φασαρία, μιλάω στο τηλέφωνο δεν βλέπεις;». Ο μικρός από την άλλη, απλά έπαιζε, χοροπηδώντας και τραγουδώντας. Η φωνή της μαμάς μου τον τρομάζει και τον θυμώνει. Με τη σειρά πετά τσαντισμένος το παιχνίδι του και πάει στο δωμάτιο του, διερωτώμενος τι έκανα; Το «μη» της μαμάς του δεν εξηγεί ακριβώς «Τι έκανα; Γιατί ενόχλησα;». Συνήθως, η μαμά ξεχνά να επικοινωνήσει με το παιδί της μόλις ηρεμήσει αφήνοντας τα ερωτήματα αλλά και την παρεξήγηση άλυτα.
Μεταφερθείτε τώρα, σε ένα καφέ. Οι δύο φίλες μιλούν και μοιράζονται τα νέα τους. Ή μήπως όχι; Ο διάλογος είναι κάπως έτσι «σιγά πρόβλημα ήταν αυτό που έχεις, κάτσε να σου πω εγώ τι έπαθα σήμερα να δεις τι σημαίνει πρόβλημα;» Αν σκεφτείτε καλύτερα, πότε δεν μπήκε στη θέση της να καταλάβει τα συναισθήματά της και να νιώσει πως το βίωσε. Απλά, βιαζόταν να μιλήσει για τις δικές της ανάγκες και μόνο.
Τελικά, επικοινωνούμε; Ποιος ακούει ποιον;
Τα συναισθήματα για κάθε άνθρωπο είναι «de facto». Από το παιδί που προσπαθεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, περιέργεια, διασκέδαση, γνώση, και ακούει συνέχεια ένα μη εκεί, μη αυτό, μη κανείς φασαρία, είσαι κακό παιδί, σταμάτα επιτελούς, μέχρι τη φίλη μας ή το φίλο μας που είναι αγχωμένος για το αυριανό project ή γιατί χώρισε με τον έρωτα της ζωής του και θέλει να μοιραστεί τα συναισθήματα του άλλα πριν προλάβει να πει για το πώς νιώθει έχει δεχτεί τις απαντήσεις όπως ‘έλα κάλε που αγχώνεσαι πρώτη φορά θα είναι;’ ‘Μια χαρά θα τα πας, άκου να σου πω τι έπαθα εγώ σήμερα…’ ή Χώρισες, έλα δεν πειράζει, μη στεναχωριέσαι’. Νομίζουμε ότι δίνοντας μια λύση, τον βοηθάμε, τον συμβουλεύουμε, τον προστατεύουμε, όμως τελικά πως νιώθει ο άλλος; Εμείς πώς νιώθουμε όταν δεν μας καταλαβαίνουν ή υποτιμούν τα συναισθήματα μας; Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις με έναν τραπεζικό λογαριασμό, κάθε φόρα που συμβαίνει κάτι παρόμοιο, το όποιο μας προκαλεί αρνητικά συναισθήματα, δυσφορία, άγχος, λύπη, απογοήτευση , αυτό αυτομάτως κάνει κακό στην σχέση μας και είναι σαν να γίνεται μια ανάληψη από τον τραπεζικό μας λογαριασμό, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο το λογαριασμός /σχέση μας, να χρεοκοπήσει.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Να ακούμε προσεκτικά αυτόν που έχουμε απέναντί μας. Για να μάθουμε και να καταλάβουμε, λοιπόν, καλύτερα τι εκτιμά και τι χρειάζεται ο καθένας μας, ας είμαστε πάντα ανοιχτοί και ειλικρινείς στην επικοινωνία μας. Ας δώσουμε το λόγο στον άλλο όταν βιώνει ένα πρόβλημα να μιλήσει για αυτό και να προσπαθήσουμε να τον ακούσουμε προσεκτικά και με γνήσια αποδοχή ώστε να τον βοηθήσουμε να βρει τις δικές του λύσεις και όχι να του επιβάλλουμε εμείς τις δικές μας. Κι όταν η σχέση βιώνει μια σύγκρουση τότε ας προσπαθήσουμε να την επιλύσουμε με τρόπο τέτοιο ώστε κανείς από τους δυο να μη καταφεύγει στη χρήση εξουσίας για να νικήσει σε βάρος του άλλου. Σέβομαι τις ανάγκες σου, πρέπει όμως να σέβομαι και τις δικές μου. Οι ανάγκες των ατόμων μέσα σε μια σχέση θα ικανοποιούνται ισότιμα και με σεβασμό, κανείς δεν θα χάνει, και οι δύο θα κερδίζουν. Μ’ αυτό τον τρόπο, η σχέση μπορεί να είναι μια υγιής σχέση στην οποία και οι δύο θα πασχίζουμε να γίνουμε αυτό που μπορούμε να είμαστε…Και να συνεχίσουμε να σχετιζόμαστε μεταξύ μας με αμοιβαίο σεβασμό και αγάπη!
