Ο Λούκας Χέμπρι, είναι ένα παιδάκι 6 ετών. Γεννήθηκε ανάπηρο. Ο αγαπημένος του φίλος είναι ο Γιούνο. Ο Γιούνο είναι ένα λυκόσκυλο που δεν αφήνει ποτέ τον Λούκας από τα μάτια του. Ακόμη και για βόλτα, μαζί βγαίνουν. Ο Λούκας δεν αγαπάει άλλον περισσότερο από τον καλύτερο του φίλο.
Ο Ματέι Πελχάν έχει έναν γιο με εγκεφαλική παράλυση. Όμως αυτό δεν τον ενδιαφέρει καθόλου. Θέλει ο γιος του να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Μαζί φτιάχνουν σκηνικά και στη συνέχεια τον φωτογραφίζει. Πότε να πολεμάει δράκους και πότε να παίζει μπάσκετ με την φανέλα της αγαπημένης του ομάδας των lakers
Η συγκίνηση του ολυμπιονίκη. Ο Αρνούλφο Καστορένα είναι από το Μεξικό. Λάτρευε τη θάλασσα και το κολύμπι από μικρός. Ένα τροχαίο όμως όταν ήταν έφηβος τον καθήλωσε για πάντα στο αναπηρικό καροτσάκι. Έχασε επίσης και το αριστερό του χέρι από τον ώμο. Ο Αρνούλφο δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να προπονείται στο κολύμπι, μέχρι που ήρθε η ώρα που ούτε ονειρευόταν. Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους παραολυμπιακούς αγώνες κολύμβησης.
Ο Τζέιμς είναι 35 ετών. Από τα 20 του έχει πάντα δίπλα του τον αγαπημένο του σκύλο. Ο σκύλος του σήμερα είναι ένας γεράκος. Πεθαίνει, και πονάει. Ο Τζέιμς τον λατρεύει. Καθημερινά πηγαίνουν μαζί στην παραλία. Τον παίρνει αγκαλιά και βουτάνε μαζί στο νερό. Το νερό ανακουφίζει από τους πόνους της αρθρίτιδας το γέρικο σκυλί.
Η γυναίκα του προσβλήθηκε από κάποια νευροεκφυλιστική ασθένεια. Αλτσχάιμερ. Ξέχασε τα πάντα. Ο Άντονι Κούπερ όμως δεν μπορεί να ξεχάσει. Καθημερινά ξεκινάει από το μηδέν και μαθαίνει στη γυναίκα και σύντροφο της ζωής του, τα γράμματα, της δείχνει εικόνες και της υπενθυμίζει τα ονόματα ζώων και πουλιών.
Μια ζωή μαζί. Στις 2 αυτές φωτογραφίες βλέπουμε τη στιγμή ενός χωρισμού και την ώρα ενός αποχωρισμού. Ο σκύλος και φίλος του μεγάλωσε και σε λίγο θα κοιμηθεί για πάντα. Ο ιδιοκτήτης του δεν μπορεί να τον αποχωριστεί. Φαίνεται να χαμογελάει, το μυαλό και των δυο ταξιδεύει στις άπειρες στιγμές που έζησαν μαζί.
Ακόμη και ένα κύπελλο πρωταθλήματος δεν συγκρίνεται με το χαμόγελο ενός άρρωστου παιδιού. Στη φωτογραφία βλέπετε ένα μικρό παιδί που νοσηλεύεται με λευχαιμία σε κάποιο νοσοκομείο της Ιρλανδίας, να χαμογελάει καθώς το ίνδαλμα του στο ράγκμπυ τον επισκέπτεται στο δωμάτιό του, παρέα με το κύπελλο που κατέκτησε η ομάδα του.
Ο παιδικός καρκίνος μπορεί να νικηθεί. Χωρίς λόγια μόνο αυτό.
Γεννήθηκε χωρίς χέρια, χωρίς πόδια αλλά δεν το έβαλε κάτω. Έπιασε τη ζωή από τον λαιμό και την έστυψε. Ζει φυσιολογικά γεμάτος αισιοδοξία. Αθλείται, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε και απολαμβάνει την όμορφη γυναίκα του.
