Η χθεσινή εκδήλωση ήταν ενταγμένη στην εβδομάδα εκδηλώσεων με τον τίτλο: "Ο κύκλος του ιαματικού νερού στο Βόρειο Αιγαίο", η οποία διοργανώθηκε από το Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, σε συνεργασία με την Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου μεταξύ 1 και 7 Ιουνίου, στο πλαίσιο του έργου "Πέλαγος Πολιτισμού" του Επιχειρησιακού Προγράμματος Κρήτης και Νησιών Αιγαίου 2007-2013.
Σκοπός ήταν η προώθηση τόσο των οργανωμένων όσο και των ανοργάνωτων ιαματικών πηγών στο βόρειο Αιγαίο και η ανάδειξη της πολυδιάστατης αξίας του ιαματικού νερού. Σαφής έμμεσος στόχος της δράσης αποτελεί η προώθηση του θερμαλισμού και η τουριστική προβολή του συγκριτικού πλεονεκτήματος των νησιών του Βορείου Αιγαίου στον τομέα αυτό, κάτι που ταυτόχρονα συνάδει με την διεύρυνση του χρονικού ορίζοντα του προσφερόμενου τουριστικού προϊόντος.
Το ξενοδοχείο Σάρλιτζα στην παραλία Θερμής, ακόμα και για εκείνους που δεν το έχουν ζήσει όπως ο Ηλίας Κουρτζής (το κείμενό του ακολουθεί) εκπέμπει ακόμα δόξα και αίγλη, αν και οι σημερινές φωτογραφίες του δείχνουν το αντίθετο. Δεν μπορείς να μην γοητευθείς και αν κλείσεις τα μάτια στις φωλιές των πουλιών που έχουν μετατραπεί τα δωμάτιά του, μπορείς εύκολα να μεταφερθείς σε ένα περιβάλλον χλιδής. Αυτό ήταν το ξενοδοχείο Σάρλιτζα τότε.
Το Σάρλιτζα Τότε...
"Ω ΣΑΡΛΙΤΖΑ! Ω ΣΑΡΛΙΤΖΑ!
... κείμενο του Ηλία Κουρτζή
Το "Σάρλιτζα» είναι ένα ξενοδοχείο. Ή μάλλον: ήταν ένα ξενοδοχείο… το "Σάρλιτζα"! Ή μάλλον: Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα ξενοδοχείο που το έλεγαν "Σάρλιτζα". Μεσουρανούσε σ’ ολόκληρη τη Λέσβο με τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του, εκείνο το ξενοδοχείο. Σε μένα προσωπικά ασκούσε μια μαγεία, μια ιδιαίτερη γοητεία, όποτε, παιδί ακόμα, βρισκόμουν στην παραλία της Θερμής, μέρες καλοκαιριού, για τις διακοπές της οικογένειας. Η ειδυλλιακή του μορφή, τα φώτα, οι μουσικές, οι λαμπεροί επισκέπτες του, ο ανακτορικός του κήπος, όλα αυτά, μου έδιναν τότε την εντύπωση ότι η Λέσβος, με την υπεροψία μιας παλαιϊκής αρχοντιάς, ήταν σα να΄κλεινε το μάτι στις κορυφογραμμές της αντικρινής Ανατολής, καθώς αυτές φωτίζονταν από τη πιο μυστηριακή Πασιφάη του κόσμου.
Είχα απλώσει, θυμάμαι, στις βεράντες και τα γρυλωτά παράθυρα του πολλές από τις παιδικές μου φαντασιώσεις… Βρέχονταν από την αλμύρα της διπλανής μικρής θάλασσας και μοσχομύριζαν απ’ την ανάσα του σχίνου και της ρίγανης. Η τραχειά φωνή του μπάρμπα-Νικόλα απ’ την κουρασμένη ανεμότρατα, που την έδενε, μαζί με τα ταπεινά όνειρά του, στον απέναντι μόλο, τις έπαιρνε και τις σήκωνε, και τις σκόρπαγε χρυσόσκονη στο πράσινο ποτάμι του αρχιπέλαγους.
Τώρα, σαράντα χρόνια μετά, κάτοικος πια της Θερμής, όταν περνώ μπροστά από το "Σάρλιτζα", ούτε ονειρεύομαι, ούτε γητεύομαι, ούτε καν δακρύζω, παρά μόνο οργίζομαι για τη μιζέρια, για την κατάντια, για το έγκλημα! Γιατί έγκλημα είναι να μαραζώνει μια από τις πιο όμορφες γωνιές της κατακαημένης πατρίδας, από την ψυχρότητα της ψυχής και τη μιζέρια της σκέψης κάποιων μικρομεσαίων λογιστών της ζωής, που, από μακριά επιμένουν να γκρινιάζουν την ώχρα της πέτρας και το κόκκινο των κεραμιδιών μας με αριθμούς και μισόλογα.
Η ψυχή μας όμως, όλων όσων κατοικούμε εδώ, μένει άγρυπνη και ορθή. Και θα μιλήσει, πρέπει να μιλήσει χωρίς μισόλογα. Καθαρά και αποφασιστικά.
Καιρός του σπείρειν…καιρός του θερίζειν!".
