Ο Hussein Hmaidouch μου εξήγησε τι σημαίνει για τον ίδιο να τρέχει μαραθώνιο στην πρώτη μόλις κουβέντα μας. Κι εγώ έσπευσα να αναζητήσω και να θυμηθώ την ξεχασμένη ιστορία του Φειδιππίδη και το “νενικήκαμεν” που ο Μαροκινός δρομέας είχε απόλυτα πρόσφατο στο μυαλό του.
Εντυπωσιάστηκα και όταν μου είπε πως «λίγοι γνωρίζουν στην Ελλάδα τι σημαίνει πραγματικά να τρέχεις μαραθώνιο δρόμο»... Και από το πάθος του για το αγώνισμα.
Ο Hussein είναι πρόσφυγας από το Μαρόκο, ζει στη Μυτιλήνη και περιμένει την απάντηση για το εάν θα του δοθεί άσυλο για να μείνει μόνιμα στην Ελλάδα. Το “σπίτι” του είναι η “Πράξις”, το ΠΙΚΠΑ και το στάδιο, η “τροφή” του τα συσσίτια στις δομές αλληλεγγύης του νησιού για τους πρόσφυγες και μετανάστες και φτάνουν κατά εκατοντάδες με σαπιοκάραβα από την άλλη πλευρά του Αιγαίου.
Κάπως έτσι έφτασε και ο ίδιος στην Ελλάδα το 2009, από την Τουρκία στη Χίο και έπειτα στη Μυτιλήνη. «Οταν στη Χίο έμαθαν πως είμαι αθλητής, μου είπαν πως θα ήταν καλύτερα για μένα να πάω στη Μυτιλήνη» μου λέει και πηγαίνει ακόμη πιο πίσω...
Ο δικός του ο “δρόμος” ξεκίνησε από την Καζαμπλάνκα όταν βρέθηκε εκεί κυνηγημένος από το μέτωπο Πολισάριο (φυλή που μάχεται για την ανεξαρτησία μέρους της Δυτικής Σαχάρας από το Μαρόκο). Αιτία, ακόμη ένας αγώνας δρόμου...
«Ένα 24ωρο που μου άλλαξε την ζωή» όπως λέει… Επαγγελματίας αθλητής μεγάλων αποστάσεων έτρεξε σε αγώνα 3.000μ. στην δυτική Σαχάρα με την σημαία του Μαρόκου, διακρίθηκε και βρέθηκε να κρύβεται, με τους ανθρώπους της φυλής να τον αναζητούν στο σπίτι του, απειλώντας τους δικούς του ανθρώπους. «Γιατί ένας Μαροκινός να τρέξει στη Σαχάρα; Φέρτε τον μας»...
Το έσκασε το ίδιο βράδυ για την Καζαμπλάνκα όπου παρέμεινε μία εβδομάδα «μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα για να μπορέσω να επιστρέψω αλλά δεν ηρέμησαν. Οι δικοί μου εξακολουθούσαν να δέχονται απειλές προκειμένου να αποκαλύψουν που βρίσκομαι, δεν θα είχα καλό τέλος».
Έφυγε για την Τουρκία με σκοπό να ζητήσει άσυλο αλλά «στην Τουρκία υπάρχουν πολλά προβλήματα στο ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα».
Ο δρόμος τον έβγαλε στη Μυτιλήνη και εκεί έριξε άγκυρα. Αγάπησε τον τόπο, αγαπήθηκε από τους κατοίκους, βρήκε και την πλέον ιδανική λύση στο θέμα του προπονητή, στο πρόσωπο του Χάρη Πετρόπουλου και τον σύλλογο “Αθλοκίνηση”.
«Η Μυτιλήνη είναι πλέον η δεύτερη πατρίδα μου» μου λέει και περιγράφει την μέρα του που μοιράζεται ανάμεσα στις δομές αλληλεγγύης, την δουλειά του διερμηνέα σε γερμανικό οργανισμό για τους μετανάστες και φυσικά το στάδιο.
«Τρέχω καθημερινά από τις 8 το πρωί και για δύο περίπου ώρες». Αναρωτιέμαι εάν αρκεί... Ο μαραθώνιος “επιβάλλει” συγκεκριμένο τρόπο ζωής που απαιτεί μεταξύ άλλων και συγκεκριμένη διατροφή. «Προσπαθώ αλλά δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα», θα πει χαμογελώντας.
Πέρσι έλαβε μέρος στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας και τερμάτισε 19ος στη γενική κατάταξη, μεταξύ 30.000 και πλέον συμμετεχόντων. Ο χρόνος του; 2ωρες και 39λεπτά. Θα τον ζήλευαν αθλητές και ομοσπονδίες. Όμως ο Hussein είναι ένας «αόρατος» αθλητής… Οπως μου λέει ο προπονητής του, Χάρης Πετρόπουλος: «Από την στιγμή που δεν έχει ακόμη εξασφαλίσει την άδεια παραμονής μεγαλύτερης διάρκειας από το εξάμηνο και κυρίως την ελληνική υπηκοότητα, είναι παγιδευμένος, ουσιαστικά αόρατος, δεν μπορεί να συμμετάσχει σε πανελλήνια πρωταθλήματα, δεν μπορεί να αγωνιστεί ούτε ως Μαροκινός ούτε ως Ελληνας, δεν μπορεί να αναζητήσει χορηγό, ώστε να εξασφαλίσει μια οικονομική άνεση που θα του επιτρέψει να ασχοληθεί απολύτως επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Να μπορεί να δώσει και να πάρει από τον σύλλογο. Θα είναι κάποιος, τώρα αθλητικά δεν είναι κανένας, τώρα αγωνίζεται μόνο για τον εαυτό του. Τώρα είμαστε οι δυο μας».
Ο Χάρης Πετρόπουλος συνάντησε τον Hussein στην Αγιάσο, στο κέντρο κράτησης ανηλίκων. «Μου είπε πως τρέχει και θέλει να έρθει στην Μυτιλήνη, τα κατάφερε και ξεκινήσαμε αμέσως προπονήσεις». Για τον Hussein «ο Χάρης ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου είπε πως πρέπει να ασχοληθώ με τον μαραθώνιο». Οι δυο τους τρέχουν σε... διαφορετικές ταχύτητες καθώς ο προπονητής είναι σπρίντερ και ο αθλητής μεγάλων αποστάσεων «αλλά βρισκόμαστε» συμφωνούν.
Αμεση προτεραιότητα πλέον για τον Hussein είναι η εξασφάλιση άδειας παραμονής και ελληνικής υπηκοότητας, έχει κάνει αίτηση και για τα δύο. «Θέλει να μείνει στην Ελλάδα, να μείνει στην Μυτιλήνη και να αγωνιστεί στην Εθνική ομάδα» μου λέει ο Χάρης, υπογραμμίζοντας πως «δεν βλέπει την Ελλάδα σαν ένα πέρασμα και επιπλέον είναι αγαπητός από όλους».
Σε αυτό θα συμφωνήσει και ο Ευριπίδης Καλογρίδης, μέλος της “Πράξις” που επίσης ζει από κοντά τον 27χρονο Μαροκινό πρόσφυγα. «Τον γνωρίζουν οι πάντες στην Μυτιλήνη, έχει ενταχθεί, έχει παρακολουθήσει προγράμματα ελληνομάθειας και τον Μάιο πήρε πιστοποίηση ελληνικής γλώσσας. Το μοναδικό εμπόδιο είναι τα χαρτιά που θα του χαρίσουν ένα καλύτερο μέλλον».
Ενα μέλλον που προς το παρόν ο ίδιος δεν πολυσκέφτεται. Προτεραιότητα έχουν όλοι όσοι τον χρειάζονται κυρίως ως διερμηνέα αλλά και σε οτιδήποτε χρειαστεί.
Η Εφη Λατσούδη, εθελόντρια στο Π.Ι.Κ.Π.Α γνώρισε τον Hussein μέσα από την κοινή τους δράση αλληλεγγύης στο νησί.
«Οταν άρχισε να μας βοηθάει έρχονταν από την προπόνηση, μέσα στην ζέστη, δούλευε για ώρες και μέσα σε μέρες με Ραμαζάνι που σημαίνει ότι ήταν χωρίς νερό και φαγητό, "συνηθίζω" έλεγε, "εχω συνηθίσει" και είναι καλός φίλος».
Για τις αγωνιστικές δυνατότητες του Hussein έχει ενημερωθεί και ο ΣΕΓΑΣ που «μέχρι στιγμής δεν έχει ασχοληθεί” εξηγεί ο Χάρης Πετρόπουλος. Ομως ο ίδιος ο αθλητής δεν πτοείται και ανυπομονεί... “Χάνω χρόνο όσο καθυστερούν τα χαρτιά μου, χάνω χρόνο για τους επόμενους αγώνες».
Το μεγάλο του όνειρο, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Ζανέιρο και δεν σταματάει εκεί... «Θα ήθελα κάποια στιγμή να μπορέσω να δημιουργήσω εδώ στην Μυτιλήνη ένα σχολείο για δρομείς, σαν εκείνα που υπάρχουν στην Κένυα και την Αιθιοπία». Ο Χουσεϊν διανύει πολλά χιλιόμετρα σε λίγο χρόνο... Και «προκαλεί» τα αρμόδια θεσμικά όργανα αλλά και την ομοσπονδία να κάνουν το ίδιο.
