Η σειρά «Where The Children Sleep» (Εκεί Που Κοιμούνται τα Παιδιά) του Σουηδού φωτογράφου Magnus Wennman, καταγράφει αναλυτικά την απόγνωση των νεαρών προσφύγων που εγκαταλείπουν την αγριότητα του εμφυλίου της Συρίας. Παρότι γλίτωσαν της διαμάχης, τα δεινά τους παραμένουν αβέβαια, ενώ αναγκάζονται να κοιμούνται σε αυτοσχέδια μαξιλάρια, ντυμένα με κουρελιασμένα ρούχα, βρομισμένα από το μεγάλο και ακατανόητο ταξίδι που αναγκάστηκαν να κάνουν, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους.
-
Ahmad, 7 χρονών
Horgos/Roszke, Ουγγαρία. Ούτε ο ύπνος δεν είναι ελεύθερη ζώνη -είναι τότε, για την ακρίβεια, που ο τρόμος επαναλαμβάνεται. Ο Ahmad ήταν σπίτι όταν η βόμβα χτύπησε το πατρικό του στο Idlib. Η οβίδα τον χτύπησε στο κεφάλι αλλά επέζησε. Ο μικρότερος αδερφός του, όχι. Η οικογένεια ζούσε μέσα στο πόλεμο για χρόνια, όπως και οι γείτονές τους, χωρίς σπίτι όμως δεν είχαν άλλη επιλογή. Αναγκάστηκαν να φύγουν. Τώρα ο Ahmad ξαπλώνει ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους πρόσφυγες πάνω στην άσφαλτο του δρόμου ταχείας κυκλοφορίας που οδηγεί στο πιο κοντινό συνοριακό σταθμό της Ουγγαρίας. Αυτή είναι η 16η ημέρα του ταξιδιού τους. Η οικογένεια έχει κοιμηθεί σε γκαράζ λεωφορείων, σε δρόμους και σε δάση, όπως περιγράφει ο πατέρας του Ahmad. -
Tamam, 5 χρονών
Azraq, Ιορδανία. Η 5χρονη Tamam φοβάται το μαξιλάρι της. Κλαίει κάθε βράδυ πριν πέσει για ύπνο. Οι αεροπορικές επιδρομές στη γενέτειρά της, την πόλη Homs, πραγματοποιούνταν τη νύχτα και παρότι κοιμάται μακριά από το σπίτι της εδώ και περίπου δύο χρόνια, ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι το μαξιλάρι της δεν είναι η πηγή του κινδύνου. -
Shehd, 7 χρονών
Η Shehd αγαπά τη ζωγραφική, τον τελευταίο καιρό όμως οι ζωγραφιές της έχουν το ίδιο θέμα: όπλα. «Τα έβλεπε συνέχεια, ήταν παντού», εξηγεί η μητέρα της, την ώρα που η μικρή κοιμάται στο έδαφος, δίπλα στο κοντινότερο σύνορο της Ουγγαρίας. Πλέον δε ζωγραφίζει καθόλου. Η οικογένειά της δεν πήρε μαζί ούτε κραγιόνια ούτε χαρτί κατά τη φυγή τους. Επίσης, έχει σταματήσει να παίζει. Η απόδραση ανάγκασε τα παιδιά να γίνουν ενήλικες και να μοιράζονται την αγωνία του τι θα γίνει μέσα σε μια ώρα ή μια μέρα. Η οικογένειά της δυσκολεύεται να βρίσκει φαγητό κατά την περιπλάνησή τους. Μερικές μέρες επιβιώνουν με μήλα που μαζεύουν από τα δέντρα. Αν ήξεραν πόσο δύσκολο θα ήταν το ταξίδι τους, θα είχαν επιλέξει να ρισκάρουν τις ζωές τους και να μείνουν στη Συρία. -
Fatima, 9 χρονών
Norberg, Σουηδία. Κάθε βράδυ η Fatima ονειρεύεται πως πέφτει από ένα πλοίο. Μαζί με την μητέρα της, Malaki, και τα δυο της αδέρφια, η Fatima εγκατέλειψε την πόλη της, Idlib, όταν η εθνοφρουρά της Συρίας έσφαξε πολίτες μέσα στην πόλη. Έπειτα από δύο χρόνια σε προσφυγική κατασκήνωση στο Λίβανο, η κατάσταση έγινε αβάσταχτη. Κατάφεραν να φτάσουν στη Λιβύη όπου και επιβιβάστηκαν σε μια ασφυκτικά γεμάτη βάρκα. Στο κατάστρωμα της βάρκας μια έγκυος γυναίκα γέννησε το μωρό της έπειτα από 12 ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο. Το μωρό ήταν θνησιγενές και το έριξαν στη θάλασσα. Η Fatima είδε τα πάντα. Όταν η βάρκα άρχισε να μπάζει νερά, τους μάζεψε η ιταλική ακτοφυλακή. -
Shiraz, 9 χρονών
Suruc, Τουρκία. H Shiraz ήταν τριών μηνών όταν χτυπήθηκε από υψηλό πυρετό. Ο γιατρός διέγνωσε πολιομυελίτιδα και συμβούλευσε τους γονείς της να μην ξοδέψουν πολλά χρήματα σε φάρμακα για το κορίτσι που «δεν είχε καμία ελπίδα». Έπειτα ήρθε ο πόλεμος. Η μητέρα της, Leila, ξεσπά σε κλάματα όταν περιγράφει πώς τύλιξε την κόρη της σε μια κουβέρτα και την μετέφερε πέρα από τα σύνορα του Kobane της Τουρκίας. Η Shiraz, η οποία δεν μπορεί να μιλήσει, πήρε μια ξύλινη κούνια όταν έφτασαν στην προσφυγική κατασκήνωση. Μένει ξαπλωμένη εκεί, μέρα και νύχτα... -
Mohammed, 13 χρονών
Nizip, Τουρκία. Ο Mohammed αγαπά τα σπίτια. Πίσω στην πατρίδα του, το Aleppo, του άρεσε να περπατά στην πόλη και να τα παρατηρεί. Τώρα πολλά από τα αγαπημένα του κτήρια δεν υπάρχουν πια, έχουν ανατιναχθεί. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αναρωτιέται αν θα καταφέρει ποτέ να εκπληρώσει το όνειρό του και να γίνει αρχιτέκτονας. «Το πιο παράξενο πράγμα σχετικά με τον πόλεμο, είναι πως συνηθίζεις τον φόβο. Δεν θα το πίστευα ποτέ», λέει. -
Ralia, 7 και Rahaf, 13 χρονών
Βηρυτός. Η Ralia, 7, και η Rahaf, 13, ζουν στους δρόμους της Βηρυτού. Έχουν έρθει από τη Δαμασκό, όπου μια χειροβομβίδα σκότωσε την μητέρα και τον αδερφό τους. Μαζί με τον πατέρα τους, κοιμούνται όπου βρίσκουν εδώ και ένα χρόνο. Κουρνιάζουν ο ένας δίπλα στον άλλο, πάνω στα χαρτόκουτά τους. Η Rahaf λέει πως φοβάται τα «κακά αγόρια», και όταν το ακούει αυτό η Ralia αρχίζει να κλαίει. -
Gulistan, 6 χρονών
Suruc, Τουρκία. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να κλείνεις τα μάτια σου και να κοιμάσαι και η 6χρονη Gulistan το ξέρει. Προτιμά να κλείνει τα μάτια της και να υποκρίνεται, επειδή κάθε φορά που κοιμάται πραγματικά, ξεκινούν οι εφιάλτες. «Δεν θέλω να κοιμηθώ εδώ, θέλω να κοιμηθώ στο σπίτι», λέει. Της λείπει το μαξιλάρι που είχε στο Kobane. Μερικές φορές ξαπλώνει πάνω στην μαμά της και τη χρησιμοποιεί ως μαξιλάρι. -
Moyad, 5 χρονών
Amman, Ιορδανία. Ο Moyad και η μητέρα του είχαν βγει να αγοράσουν αλεύρι για να φτιάξουν σπανακόπιτα. Προχωρούσαν χέρι-χέρι προς την αγορά της Dar'a. Κάποια στιγμή πέρασαν δίπλα από ένα ταξί στο οποίο είχε τοποθετηθεί βόμβα. Η μητέρα του Moyad πέθανε επί τόπου. Το αγόρι, το οποίο μεταφέρθηκε αεροπορικώς στην Ιορδανία, έχει κομμάτια της οβίδας στο κεφάλι, στην πλάτη και στην λεκάνη του. -
Sham, 1 έτους
Roszke/Horgos, Ουγγαρία. Στην καρδιά του μετώπου, κατά μήκος των συνόρων μεταξύ Σερβίας και Ουγγαρίας και δίπλα στην σιδερένια πύλη ύψους 4 μέτρων, ο Sham έχει ξαπλώσει στην αγκαλιά της μητέρας του. Ελάχιστα μέτρα πίσω τους βρίσκεται η Ευρώπη που τόσο απελπισμένα προσπαθούν να φτάσουν. Μόλις μια μέρα πριν, επιτράπηκε η είσοδος στους τελευταίους πρόσφυγες, οι οποίοι μεταφέρθηκαν με τρένο στην Αυστρία. Όμως ο Sham και η μητέρα του έφτασαν αργά, μαζί με χιλιάδες άλλους πρόσφυγες που τώρα περιμένουν έξω από τα κλειστά ουγγρικά σύνορα. -
Amir, 20 μηνών
Zahle Fayda, Λίβανο. Ο Amir γεννήθηκε πρόσφυγας. Η μητέρα του πιστεύει πως ο γιος της τραυματίστηκε μέσα στην μήτρα. «Ο Amir δεν έχει πει ποτέ ούτε μια λέξη», λέει η 32χρονη Shahana. Μέσα στην πλαστική σκηνή όπου ζει τώρα η οικογένεια, ο Amir δεν έχει παιχνίδια, αλλά παίζει με ό,τι βρίσκει στο έδαφος. «Γελάει πολύ, παρότι δεν μιλάει», λέει η μητέρα του. -
Lamar, 5 χρονών
Horgos, Σερβία. Πίσω στο σπίτι τους στη Βαγδάτη, έχουν ξεμείνει οι κούκλες της, το τρενάκι της και η μπάλα της. Η Lamar μιλά συχνά για αυτά τα παιχνίδια όταν αναφέρεται το σπίτι της στην κουβέντα. Η βόμβα τα άλλαξε όλα. Η οικογένειά της πήγαινε να αγοράσει φαγητό όταν η βόμβα έπεσε δίπλα στο σπίτι τους. Δεν μπορούσαν να μείνουν πλέον εκεί, λέει η Sara, η γιαγιά της Lamar. Έπειτα από δύο προσπάθειες να διασχίσουν τη θάλασσα από την Τουρκία μέσα σε μια μικρή, λαστιχένια βάρκα, κατάφεραν να φτάσουν στα κλειστά σύνορα της Ουγγαρίας. Τώρα η Lamar κοιμάται σε μια κουβέρτα στο δάσος, φοβισμένη, παγωμένη και λυπημένη. -
Abdullah, 5 χρονών
Βελιγράδι, Σερβία. Ο Abdullah έχει μια ασθένεια του αίματος. Τις τελευταίες δύο ημέρες κοιμάται έξω από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Βελιγραδίου. Είδε την αδερφή του να πεθαίνει μπροστά στα μάτια του, στο σπίτι τους στη Daraa. «Είναι ακόμα υπό την επήρεια σοκ και βλέπει εφιάλτες κάθε βράδυ», λέει η μητέρα του. Ο Abdullah είναι κουρασμένος και άρρωστος, η μητέρα του όμως δεν έχει λεφτά για να αγοράσει τα φάρμακα που χρειάζεται. -
Ahmed, 6 χρονών
Horgos, Σερβία. Είναι περασμένα μεσάνυχτα και ο Ahmed αποκοιμιέται στο γρασίδι. Οι ενήλικες κάθονται τριγύρω του, σχεδιάζοντας πώς θα φύγουν από την Ουγγαρία χωρίς να περάσουν από τον έλεγχο των αρχών. Ο Ahmed είναι 6 χρονών και κουβαλά τη δική του βαλίτσα στις τεράστιες αποστάσεις που διασχίζει με τα πόδια μαζί με την οικογένειά του. «Είναι γενναίος και κλαίει μόνο μερικές φορές τα απογεύματα», λέει ο θείος του, που φροντίζει τον Ahmed απ' όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε στην πατρίδα τους, Deir ez-Zor στη βόρεια Συρία.
