Υπάρχει ελεύθερος έρωτας;
Η έννοια ελεύθερος έρωτας συχνά συσχετίζεται με το ανοιχτό ζευγάρι, με τη σεξουαλικότητα χωρίς φραγμούς, όμως η αληθινή ελευθερία του έρωτα δεν έχει σχέση μ΄αυτό. Πολλοί πιστεύουν ότι έχουν την αποκλειστική ιδιοκτησία του αγαπημένου τους. Είσαι ερωτευμένος μόνο με ένα πρόσωπο κάθε φορά. Αν τύχει ένα άλλο πρόσωπο να φαντάζει σημαντικό , εκείνος που αγαπάει νιώθει την απειλή. Νιώθει ότι τον χάνει. Ο φόβος αυτός και η ανασφάλεια μπορεί να οφείλεται στη λάθος αντίληψη του έρωτα. Εξάλλου ο έρωτας δεν είναι κάτι μετρήσιμο, είναι μια αφηρημένη έννοια. Πώς λοιπόν μπορεί να μοιραστεί; Μήπως τελικά δεν υπάρχει μέτρο στον έρωτα;
Ο έρωτας ενός ζευγαριού θα έπρεπε να βασίζεται στη συνεργασία των συντρόφων ζωής. Μια σχέση στενή, βαθιά, που τρέφεται από παλιά βιώματα, ένας κοινός δρόμος στον οποίο και οι δύο πρέπει να αισθάνονται ελεύθεροι και ικανοί να αγαπούν.
Το να περιορίζουμε την ικανότητά μας να αγαπάμε σ” ένα μόνο πρόσωπο, αφήνοντας απ΄έξω τον υπόλοιπο κόσμο, κάνει τη σπίθα να καταπνίγεται και μαζί της κι εμάς. Γι΄αυτό κάθε εξαρτημένος έρωτας κάνει να υποφέρουν και τα δύο μέλη του ζευγαριού και γεννάει μια ατελείωτη σειρά προστριβών και μαχών για το ποιο θα έχει την εξουσία. Όταν η σχέση βασίζεται στην εξάρτηση, τα δύο μέλη προσπαθούν να κυριαρχήσουν το ένα στο άλλο, σαν αυτό να τους παρέχει τη βεβαιότητα ότι δε θα χάσουν ό,τι κατέχουν.
Με την ικανότητά μας να αγαπάμε συμβαίνει το ίδιο όπως και μ΄άλλες μορφές πλούτου, συμπεριλαμβανομένου του χρηματικού. Όπως το χρήμα πρέπει να κυκλοφορεί για την καλή υγεία του οικονομικού συστήματος, έτσι και η τρυφερότητα, η φιλία και η ανθρώπινη ζεστασιά πρέπει να κυκλοφορούν για να κρατάνε την καρδιά σε καλή φόρμα.
Που καταλήγουμε μετά απ΄όλα αυτά; Ίσως, σ΄έναν ορισμό περί αγάπης. Αν μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ορισμό, όποιος θα ήταν κάπως έτσι «αγαπάμε σημαίνει επιτρέπουμε στον άλλο να είναι αυτός που είναι και στον εαυτό μας να ολοκληρωθεί εντός και εκτός της σχέσης μας, με την πίστη ότι μας ενώνει ένας μακρύς δρόμος προς τα μπροστά».
