Κανείς δεν καταλαβαίνει τις ανάγκες και τα θέλω τους. Χάνουν την επικοινωνία με τους ανθρώπους. Βυθισμένοι σε σκέψεις και προβλήματα ξεχνούν να επικοινωνήσουν με τους άλλους. Δεν έχουν κάποιο πρόβλημα ή κάποιο ψεγάδι. Απλά, δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τα συναισθήματά τους και να αποδεχτούν την κατάσταση που βρίσκονται. Μάλιστα, η μοναξιά έχει γίνει μία από τις πιο γρήγορα αναπτυσσόμενες ασθένειες του σύγχρονου κόσμου. Και αποτελεί πλέον ένα νέο κοινωνικό ταμπού.
Οι άνθρωποι φοβούνται να παραδεχτούν ότι είναι μόνοι. Θα έλεγε κανείς πως είναι λογικό, ειδικά για την ελληνική κοινωνία. Είμαστε ένας λαός που έχει μάθει να επικοινωνεί, να μιλά, να κάθεται με τις ώρες στη «γειτονιά», να συζητά τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, να αγωνίζεται για την κοινωνική υπόληψη και να αγχώνεται για το τι θα πει ο κόσμος. Πώς λοιπόν ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει στο πλαίσιο αυτό μπορεί να παραδεχθεί πως νιώθει μόνος; Φοβάται πως δεν θα το καταλάβουν οι άλλοι; Για να αποφύγουν να ακουστεί η μοναξιά τους, ανοίγουν την τηλεόραση όλη μέρα, συνδέονται πολλές ώρες στο internet αναζητώντας επικοινωνία με άλλους ανθρώπους ή επιδίδονται σε οποιαδήποτε δραστηριότητα μεταμφιέζει τη σιωπή τους.
Τι όμως μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο στη μοναξιά; Μπορούν να αξιοποιήσουν την μοναξιά τους δημιουργικά; Είναι γεγονός, πως κάποιες φορές οι άνθρωποι θα θέλανε να σταματήσει ο χρόνος και να δουν τη ζωή τους. Που βρίσκονται; Τι έχουν πετύχει μέχρι τώρα; Ποια είναι τα όνειρά τους; Οι άνθρωποι που είναι γύρω τους ενδιαφέρονται πραγματικά για εκείνους ή τους κρατάνε κοντά τους μόνο και μόνο να νιώθουν την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι μόνοι; Δύσκολα ερωτήματα. Το σίγουρο είναι πως γύρω μας υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που νιώθουν μοναξιά. Φίλοι, συγγενείς, γονείς, εμείς οι ίδιοι.
Με το να αποσυνδέεται κανείς για κάποιες ώρες από τον κόσμο, συνδέεται με τον εαυτό του και την εσωτερική του σοφία. Συνηθισμένοι στο θόρυβο του κόσμου που όλα τα μπερδεύει, πολλοί φοβούνται να μείνουν με τον εαυτό τους. Για να αποφύγουν αυτή την εσωτερική συνάντηση, αναζητούν κάθε μέσο για να «ξεχαστούν» λιγάκι. Όμως, από τι θέλουν να ξεχαστούν; Υπάρχει κάτι που θα ΄πρεπε να φοβούνται;
Ίσως, να είναι απλώς για να μη σκεφτούν, για να καθυστερήσουν τις ερωτήσεις που χρειάζεται να κάνουν στον εαυτό τους. Κάθε μεταμόρφωση τρομάζει, η σιγουριά και η ασφάλεια μιας κατάστασης λειτουργεί σαν καταφύγιο, που δύσκολα μπορεί κανείς να βρει το θάρρος και το κουράγιο να το εγκαταλείψει. Και η μοναξιά είναι δικαίως η πίστα απογείωσης των μεγάλων αλλαγών, η σκηνή όπου εφοδιάζεται κάποιος, για να ξαναγεννηθεί σ΄ένα καινούργιο ταξίδι της ζωής. Στην ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα, σε κάθε τοίχο που βλέπει κανείς πάντα μπορεί να ανοίξει ένα παράθυρο. Η μοναξιά βοηθά να τα βρείτε μ” τον εαυτό σας, να ξανά θέσετε τους στόχους σας για την ζωή, δεν είναι ένα εμπόδιο απλά πρέπει να διευρύνετε λίγο την εικόνα του αδιέξοδου που βλέπετε και να ξαναδείτε καλύτερα τις εναλλακτικές που σας δίνει η ζωή.
