Με κάθε άποψη να διαθέτει τους φανατικούς υποστηρικτές και εχθρούς της, σε ένα θέμα που τα εκατέρωθεν επιχειρήματα ανταλλάσσονται με ρυθμούς οπλοπολυβόλου, και συναγωνίζονται για την ευστροφία και την εξυπνάδα τους.
Ο πόλεμος μπορεί να σταματήσει και όλα τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα να διατάξουν κατάπαυση του πυρός. Οι ειρηνευτικές διαδικασίες να προχωρήσουν άμεσα και οι ηττημένοι να περιμαζέψουν τις απώλειες τους στο πεδίο της μάχης. Η τελευταία κρίθηκε – πού αλλού; - στον επιστημονικό τομέα. Και ειδικότερα, σε μία έρευνα διενεργημένη στη Μεγάλη Βρετανία μεταξύ 2000 ατόμων όλων των ηλικιών, στους οποίος ετέθη η καυτή ερώτηση. Και η συντριπτική πλειοψηφία έβγαλε την τελική απόφαση: 52 μήνες διαφορά υπέρ του άντρα, κατακυρώθηκε!
Ο άντρας λοιπόν επιβάλλεται να είναι 4 χρόνια και 4 μήνες επακριβώς μεγαλύτερος από τη γυναίκα, έτσι ώστε η σχέση να μακροημερεύσει, να δει με άλλο μάτι το μέλλον και να ανακηρυχθεί πρότυπη μεταξύ των υπολοίπων, που θα την κοιτάζουν με μισό μάτι. Πώς βγήκε ωστόσο ο σχετικός αριθμός, και ακόμη περισσότερο, πόσα ζευγάρια στον κόσμο πληρούν την παραπάνω προϋπόθεση; Στο δεύτερο ερώτημα, φαντάζομαι πολύ λίγα. Όσο για το πρώτο, τα πράγματα είναι πολύ περισσότερο περίπλοκα.
Οι ερευνητές ξεκίνησαν υπό τη βασική παραδοχή ότι άνω του 85% των ερωτηθέντων έθεταν ως βασική προϋπόθεση ότι άντρας είναι αυτός που πρέπει να είναι μεγαλύτερος ηλικιακά από τη γυναίκα. Τόσο βιολογικοί, όσο και παράγοντες ωρίμανσης και κοινωνικής αποδοχής, συνέκλιναν στο εν λόγω αποτέλεσμα. Στη συνέχεια, απέκλεισαν τις υπερβολικές απαντήσεις, που βρίσκονταν στα άκρα του τελικού πίνακα (μεταξύ των οποίων, μία που αποφαινόταν ότι άνδρας πρέπει να είναι μόλις μία εβδομάδα μεγαλύτερος από τη γυναίκα, και μία που τοποθετούσε τη σχετική διαφορά στα 20+ χρόνια!) Στη συνέχεια, παρατήρησαν που συγκεντρώνονταν τα περισσότερα αποτελέσματα ως συχνότητα καταγραφής, και εκεί είδαν ότι το 63% του συνόλου στριμωχνόταν ανάμεσα στα 4 και 5 έτη. Εν τέλει, έκαναν τα άκρως επιστημονικό: έβγαλαν το μέσο όρο! Και έτσι, τα 4 χρόνια και 4 μήνες, ή 52 μήνες υπέρ του άντρα, αναδείχθηκαν πανηγυρικά πρωταθλητές στην ιδανική διαφορά ηλικίας…
Μπορεί να εντυπωσιάζεσαι από την μπακαλοσύνη και το κουταλομέτρημα της έρευνας (καλά, φαντάζομαι δεν θα την διενήργησε και το Cambridge), αλλά οι εκπονητές της υποστηρίζουν ότι αυτή ακριβώς η αναγωγή στις απλές επιθυμίες και αποφάνσεις του απλού πληθυσμού αποτελεί την μεγαλύτερη εγγύηση σπουδαιότητας και εξακρίβωσης της αλήθειας της. Και όσο κι αν η σχετική δικαιολογία δεν απαντάει απόλυτα σε αυτά που θα ονομάζαμε επιστημονικά κριτήρια, δύναται να εξηγήσει πολλά, με τρόπο εύληπτο και κατανοητό στο ευρύ κοινό. Όσο για τους λόγους που η πλειοψηφία των ερωτηθέντων έδωσε την εν λόγω απάντηση, ή έστω μία προσεγγίζουσα αυτό το χρονικό όριο, ποικίλουν, με χαρακτηριστικότερους τους εξής:
- Ο άντρας χρειάζεται μία ασφαλή χρονική απόσταση από τη γυναίκα, ώστε να εκμηδενίζεται η διαφορά ωριμότητας τους (η οποία βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις, είναι άνω της δεκαετίας, να συμπληρώσω εγώ…)
- Η γυναίκα έχει ανάγκη από κάποιον μεγαλύτερο και επιβλητικότερο, που να μπορεί να σταθεί στο πλευρό της και να τη βοηθά να τα βγάλει πέρα (τρίζουν τα κόκκαλα όλου του φεμινιστικού κινήματος εδώ…)
- Ο άντρας χρειάζεται να πάρει κάτι από την ενέργεια και νεότητα της γυναίκας, και να αναζωογονηθεί ο ίδιος (λες και μιλάμε για σχέση 50ρη με 20ρας…)
- Ο άντρας μπορεί να διδάξει εμπειρίες ζωής και να καθοδηγήσει τη γυναίκα μόνο αν είναι μεγαλύτερος (γιατί η εμπειρία ενός 30ρη είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από αυτή μιας 26αρας, οπότε τον θέλει τον Πυγμαλίωνα της…)
- Πρέπει να μπορεί να στηρίξει οικονομικά μία γυναίκα (χωρίς σχόλιο!)
- Η σεξουαλική του πείρα θα είναι μεγαλύτερη και θα μπορέσει να την οδηγήσει σε νέους δρόμους (αυτό να το δεχτώ μόνο αν μιλάμε για αγόρι 21-22 ετών και κοπέλα 17-18, όχι παραπάνω…)
- Μία διαφορά τόσων ετών, οδηγεί σε σεβασμό και εκτίμηση του προσώπου της γυναίκας προς τον άντρα (ενώ αν είναι 2 χρόνια θα τον έχει στο φτύσιμο και στην παντόφλα, ε; Σωστό…)
Ο συντηρητισμός και τα κοινωνικά στερεότυπα είναι ευανάγνωστα σε κάθε σχετική προσπάθεια αιτιολογίας, και αποκαλύπτει ένα ακραία συντηρητικό περιβάλλον στο εν λόγω ζήτημα, με το ρόλο της γυναίκας να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και τον άντρα να αναδεικνύεται στο κυρίαρχο μέρος της σχέσης. Αυτό είναι, νομίζω και το σημαντικότερο στοιχείο της εν λόγω έρευνας, και αυτό που την κάνει άξια συζήτησης. Πέραν των προφανώς ευηθών και ανόητων σημείων της, τα επιχειρήματα των σύγχρονων ανθρώπων σε ένα κομμάτι τόσο σημαντικό και καθημερινό όπως η σχέση άντρα – γυναίκας, δείχνει να μην έχει αποβάλλει ακόμη όλα εκείνα τα στοιχεία και προκαταλήψεις, άμεσα συνδεδεμένα με όλες τις παλιακές και ξεπερασμένες αντιλήψεις και αισθητικές, των σχέσεων και της γενικότερης κοινωνιολογίας αυτών, που δεν της επιτρέπουν να κάνει το ένα περισσότερο, πιο ώριμο και συνειδητοποιημένο βήμα προς τα μπρος. Δεν ξέρω βέβαια τι αποτελέσματα θα έβγαζε μία σχετική έρευνα στα δικά μας μέρη. Μία συζήτηση με την παρέα σου μπορεί να σε οδηγούσε σε ακόμη χρησιμότερα συμπεράσματα. Σίγουρα πάντως θα αποτελούσε μία καλή βάση για μια συζήτηση με πολύ γέλιο, προβληματισμό και αποτελέσματα ενδεικτικά των αντιλήψεων και νοοτροπιών της παρέας Και αν είναι πιο ενθαρρυντικά, όχι αριθμητικά, αλλά αιτιολογικά, και συνεπώς κοινωνιολογικά από αυτά που μόλις διάβασες, τότε μπορείς να αισθανθείς ένα τσικ πιο περήφανη. Αλλιώς, μπορείς απλά να ξαναδιαβάσεις το εν λόγω κομμάτι και να διασκεδάσεις, οπότε και πάλι δεν έχασες το χρόνο σου άδικα. Πόσο σωστό με βρίσκεις;
