Νέο τηλεοπτικό τοπίο: Like ή unlike;

 

Ποιες από τις γνωστές μας παθογένειες θα θεραπεύσει το νέο τηλεοπτικό τοπίο;

Καταρχάς ουδείς εχέφρων άνθρωπος ισχυρίστηκε ούτε πριν ούτε τώρα ότι το τηλεοπτικό τοπίο δεν χρειαζόταν ρύθμιση.

Κυρίως διότι το μοντέλο που στηρίζονταν στον τραπεζικό δανεισμό των μεγάλων καναλιών δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να συνεχιστεί. Κάποτε, όπως και η πορεία της χώρας, θα έπιανε "ταβάνι".

Πολλώ δε μάλλον που ελέω κρίσης οι τέσσερις συστημικές τράπεζες ελέγχονται πλέον μέσω του ΤΧΣ από τους Θεσμούς, πέραν του ελέγχου τους από την ΤτΕ και την ΕΚΤ.

Επιπροσθέτως το μοντέλο όπου κάθε υποψήφιος βουλευτής εξασφάλιζε την εκλογή του γράφοντας ένσημα στα τηλεοπτικά πάνελ οδήγησε σε μία ομηρία τον πολιτικό κόσμο της χώρας με τα γνωστά αποτελέσματα.

Ας δούμε όμως το νέο τηλεοπτικό τοπίο από αύριο πόσες και ποιες από τις παραπάνω παθογένειες θα θεραπεύσει.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι με τον διαγωνισμό το δημόσιο θα κερδίσει χρήματα αναγορεύοντας μάλιστα το συγκεκριμένο κέρδος ως το μοναδικό κριτήριο για την εξασφάλιση της πολυπόθητης άδειας.

Μέγα λάθος. Διότι οι τηλεοπτικές συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ζητήματα πλουραλισμού, πολυφωνίας, ανεξαρτησίας, ασυμβίβαστων και γενικότερης παιδείας θα έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή.

Πάμε τώρα στο θέμα των εσόδων. Από τις άδειες το κράτος απ’ ότι φαίνεται θα κερδίσει ένα ποσό μεταξύ 50 και 100 εκατομμυρίων ευρώ. Κι από αυτά άμεσα θα πληρωθεί το 1/3, σε ένα χρόνο το υπόλοιπο 1/3 και σε δύο τα εναπομείναντα με πρόβλεψη τα 2/3 να υπαχθούν και σε ρύθμιση δόσεων.

Ωστόσο από τα υπάρχοντα κανάλια που θα κλείσουν θα χαθούν χρήματα. Πρώτα απ’ όλα εκείνα που χρωστούν στις τράπεζες. Σε περίπτωση μάλιστα που οι ιδιοκτήτες τους επιλέξουν να «κλείσουν» τον ΑΦΜ τους θα χαθούν και τα χρήματα που χρωστούν στους εργαζόμενους, και στα ασφαλιστικά και δημόσια ταμεία.

Επίσης, το μοντέλο που φαίνεται να επιλέγει η κυβέρνηση για όσα υπάρχοντα κανάλια διεκδικήσουν μια θεματική άδεια είναι εκείνο του κλεισίματος για ένα εύλογο χρονικό διάστημα ώστε οι καινούργιοι καναλάρχες να μη θέσουν θέμα προνομιακής τους μεταχείρισης.

Σε αυτή την περίπτωση πέραν της ταλαιπωρίας και της απώλειας δεδουλευμένων οι σημερινοί εργαζόμενοι θα υποστούν όπως είναι φυσικό και μια αλλαγή επί τα χείρω των εργασιακών τους σχέσεων, ακόμη κι αν είναι τυχεροί και επαναπροσληφθούν.

Στο μείζων ζήτημα της «πάταξης της διαπλοκής», καμία δικλείδα δεν εξασφαλίζει κάτι τέτοιο στο νέο τοπίο. Ασυμβίβαστα και πάλι δεν υπάρχουν και οι βουλευτές θα συνεχίσουν να είναι τακτικοί θαμώνες των νέων τηλεοπτικών στούντιο και η εκλογική τους επιβίωση να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από αυτό.

Όσο για την οικονομική βιωσιμότητα των νέων καναλιών αυτό είναι αποκλειστικό θέμα της αγοράς και φυσικά διαχείρισης των οικονομικών τους. Ο νομοθέτης λίγα πράγματα μπορεί να κάνει πέραν του καθορισμού των όρων και των προϋποθέσεων ίδρυσής τους και φυσικά της αυστηρής τήρησης των νόμων.

Τουλάχιστον ας ευχηθούμε η ΝΔ να συναινέσει στη στελέχωση του ΕΣΡ ώστε ο έλεγχος του νέου τηλεοπτικού τοπίου να περάσει στα χέρια της ανεξάρτητης αρχής όπως γίνεται σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.

* Δημήτρης Χατζηνικόλας (thetoc.gr)