Η ίδια γράφει σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στην Huffington Post.
«Σήμερα ο ήλιος έχει βγει και οι άνεμοι έχουν υποχωρήσει στη Λέσβο. Καλή μέρα για τις βάρκες να προσεγγίσουν .
Ένας Ισπανός εθελοντής μέλος ομάδας με Jetskiκατευθύνει τις πλαστικές βάρκες καθώς επίσης κουνάμε τα χέρια μας στην ακτή . Την κατευθύνουν μακριά από τα βράχια για να μπορέσουν να βγουν με ασφάλεια στην ακτή.
Ιατρική βοήθεια, κουβέρτες , κάλτσες, στεγνά ρούχα , ζεστό τσάί και χυμοί τους περιμένουν. Καθώς βγαίνουν από τις βάρκες , παίρνω στην αγκαλιά μου ένα μικρό κορίτσι που κατάφερε να παραμείνει στεγνό εκτός από τα πόδια της που είναι βρεγμένα. Στην αρχή είναι φοβισμένη αλλά η δίψα καλύπτει το φόβο της καθώς αδειάζει το χυμό που της προσέφερα. Βγάζω τα βρεγμένα παπούτσια της και τις κάλτσες της, ζεσταίνω τα πόδια της και της φοράω καινούργιες κάλτσες. Μαθαίνω το όνομά της είναι Semihan. Είναι 5 χρονών , από το Ιράν.
Η μητέρα της έρχεται κοντά μας. Ντροπαλή και τρεμάμενη. Μαζί της είναι οι δυο γιοι της και ο σύζυγός της. Βλέπω ότι προσπαθεί να συγκρατήσει τη συγκίνησή της. Μόλις κοιταχτήκαμε , της έπιασα τον ώμο και της είπα σε μια γλώσσα που δεν μπορεί να καταλάβει , ότι χαίρομαι που τα κατάφερε και είναι ασφαλής. Λίγη μόνο καλοσύνη την κάνει να «σπάσει». Την αγκάλιασα και άρχισα και εγώ να κλαίω γιατί έχω και εγώ δυο γιους και μια κόρη. Δεν μπορώ να φανταστώ ποια κατάσταση απελπισίας, μπορεί να κάνει ,το να μπεις σε αυτή την «παραγεμισμένη» επικίνδυνη βάρκα να φαντάζει σαν καλή ιδέα.
Ποιοι είναι αυτοί οι πρόσφυγες; Από πού είναι; Τι τους οδήγησε εδώ; Που θα πάνε; Ήρθα για ν’ ακούσω τις ιστορίες τους και να μάθω.
Ελπίζω να καταφέρω να τους δώσω φωνή για να τους καταλάβουμε. Να καταλάβουμε ότι «αυτοί οι άνθρωποι» είναι σαν εμάς. Θέλουν να είναι ασφαλή τα παιδιά τους. Θέλουν ένα μέλλον για εκείνους»
